Η Βίκυ και οι φίλες της οι κότες…Μαθήματα τον καιρό του κορονοϊού.
«Η ανταμοιβή της τέχνης, σύμφωνα με τον Ζαν Κοκτώ Γάλλο καλλιτέχνη, δεν είναι η φήμη ή η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Γι’ αυτό τόσο πολλοί κακοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα παρατήσουν». Η Βίκυ Κλήμη, δεν είναι καλλιτέχνης. Έμαθε όμως να παρατηρεί. Αυτά που παρατηρούσε, άρχισε να τα απαθανατίζει, κι αυτό άθελα της την «έκανε καλλιτέχνη». Το παράδοξο, ήταν ότι αυτό που φωτογράφιζε πλέον με πάθος, ήταν οι νέες φίλες της, οι κότες. Η νέα καθημερινή της συνήθεια, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, την άλλαξε και βελτίωσε τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.
«Αν πριν από λίγους μήνες ερχόταν κάποιος και μου έλεγε ότι θα έχεις φίλες κότες, και θα αναπτύξεις σχέσεις μαζί τους, θα του έλεγα ότι τουλάχιστον δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα! Η ιστορία ξεκίνησε όταν πλέον έβαλα το περπάτημα στην ζωή μου. Με αφετηρία το γυμναστήριο και τον διάδρομο. Τον Αύγουστο όμως έκλεισε για διακοπές και τότε σε μια ανάρτησή μου σχολιάζοντας το, μια φίλη πρότεινε να ξεκινήσω το περπάτημα έξω. «Μμμμμ, δεν είναι κακή ιδέα» είπα και έτσι δειλά δειλά ξεκίνησα. Αρχικά, μια φορά την εβδομάδα και από τον Γενάρη έγινε πια καθημερινή μου συνήθεια. Το ξεκίνημα της μέρας μου. Ακολουθούσα μια συγκεκριμένη διαδρομή. Αργότερα όμως ανακάλυψα στην περιοχή που μένω νέες αυτοσχέδιες διαδρομές ανάλογα με την διάθεση». Μας λέει η Βίκυ και συνεχίζει: «Σε μια από αυτές γνώρισα τις φίλες μου τις κότες. Αρχικά, σταματούσα και τις φωτογράφιζα. Παρατηρούσα συμπεριφορές, ρόλους και αντιδράσεις σε ερεθίσματα. Αργότερα ξεκίνησε και η ονοματοδοσία: η Μαρίκα, η Τζένη (με το τζ παχιό), ο Αλέξανδρος, κοκ. Τώρα πλέον οι κότες είναι στην καθημερινότητά μου και μάλιστα τις αξιοποιώ για να ανακυκλώνω τα υπολείμματα του φαγητού και τα φλούδια από τα φρούτα. Τον θεωρώ πολύ σημαντικό τρόπο ανακύκλωσης γιατί έτσι όλα αυτά που κάποτε πήγαιναν στο κάδο τον σκουπιδιών, τώρα ταΐζουν τις κότες ‘μου’. Πρόσφατα γίναμε φίλοι και με τους πραγματικούς ιδιοκτήτες των κοτών και πλέον τρώμε φρέσκα αυγά χρησιμοποιώντας την ανταλλακτική φιλοσοφία».
Στην διάρκεια της καραντίνας η συνήθεια της άθλησης- κίνησης έγινε για τους περισσότερους Έλληνες μια όμορφη καθημερινότητα. Αρχίσαμε να παρατηρούμε και να καταγράφουμε ακόμη και με το φακό, «ασήμαντες καθημερινές ιστορίες» που συμβαίνουν δίπλα μας. Αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δε δώσαμε την αντίστοιχή προσοχή. Ιστορίες που κρύβουν όλο το νόημα της ζωής… «Μένω ουσιαστικά σε ένα «χωρίο», προάστιο των Αθηνών, και με τους καθημερινούς περιπάτους ανακαλύπτω εικόνες που διέφευγαν από το μάτι μου λόγω της ταχύτητας της ζωής μου. Ανακάλυψα ότι πιο πάνω από το σπίτι μου υπάρχουν καταπράσινα λιβάδια και διαδρομές μέσα στην φύση. Πόσες όμορφες εικόνες και στιγμές χάνουμε από την ζωή μας όταν αφήνουμε την καθημερινότητα να μας κατατρώει; Κάποια στιγμή ένα βράδυ, αποθανατίζοντας ένα λιβάδι, ένιωσα ότι αυτό είναι ευτυχία. Να πάρω το ποδήλατο, να βάλω μουσική, να είμαι με τους αγαπημένους μου και να μοιράζομαι εικόνες, μυρωδιές, πνοές, συναισθήματα. Όπως έλεγε ο αγαπημένος Νίκος Ξυλούρης «Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος. Φτάνει να έχει δυο τρεις φίλους να τον αγαπάνε πραγματικά και τόσα χρήματα για να μπορεί να τους κερνά».
Τα συναισθήματα της Βίκυς μετά τον καθημερινό πρωινό περίπατο; Νιώθει ξανά παιδί… «Έχεις παρατηρήσει τα μικρά παιδιά πως αντιδρούν όταν κάτι τα έχει ενθουσιάσει τόσο πολύ; Λαμπυρίζουν τα ματάκια τους, το χαμόγελο δεν ξεκολλά από το προσωπάκι τους και πηδάνε πάνω κάτω από την χαρά τους. Έτσι νιώθω κι εγώ! Νιώθω κι εγώ παιδί! Ο Antoine de Saint-Exupéry μέσα από τα λόγια του Μικρού Πρίγκιπα είχε πει ότι «όλοι οι ενήλικες ήταν κάποτε παιδιά. Αλλά μόνο λίγοι το θυμούνται» και νιώθω ότι είμαι τυχερή που μέσα από αυτούς τους περιπάτους ξαναγίνομαι παιδί». Μας λέει η Βίκυ.
«Μέσα από την καραντίνα βγήκα ένας «άλλος» άνθρωπος και πήρα αποφάσεις ζωής…». «Αν θα μπορούσα να δώσω μια παρακίνηση είναι ότι ο χρόνος είναι ελαστικός. Μπορούμε να βρούμε χρόνους να αφιερώσουμε στους δικούς μας και πρώτα από όλα στον εαυτό μας. Η καραντίνα ήταν μια ευκαιρία να ξανασυστηθούμε μαζί του, να αποκωδικοποιήσουμε μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε καθημερινά, να τον περιποιηθούμε, να τον κανακέψουμε. Να γνωρίσουμε τους αγαπημένους μας και να τεστάρουμε τις αντοχές μας αλλά και την ωριμότητά μας για την αντιμετώπιση αυτής της νέας και πρωτόγνωρης κατάστασης. Και όχι δεν είναι όλα ρόδινα αλλά υπάρχει το ρόδο σε κάθε στιγμή αρκεί να αποφασίσουμε να το δούμε. Μέσα από την καραντίνα βγήκα ένας «άλλος» άνθρωπος και πήρα αποφάσεις ζωής».
