«Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας»
Δεν χρειάζεται πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η Τζένη Γιαννοπούλου και ο γιος της Τάσος. Ο Τασούλης είναι ο μικρός μαθητής στο Δημοτικό Σχολείο στο Μαθράκι. Και χάρη στη απόφαση αυτών των δύο ανθρώπων να αλλάξουν την καθημερινότητα τους, κάνοντας μία νέα αρχή σε έναν μικρό τόπο, άνοιξε το Δημοτικό Σχολείο στο Μαθράκι μετά από 21 χρόνια. Είναι σπουδαίο γεγονός για τη μικρή μας χώρα. Να ανοίγει ένα σχολείο για ένα μοναδικό μαθητή. Αυτό και μόνο το γεγονός μας κάνει μια σπουδαία χώρα. Είναι σημαντικό γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει αξία. Αλλά ας μη μείνουμε στο γεγονός. Ναι, είμαστε μια σπουδαία χώρα διότι παρόλα τα δείνα, εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για το καλύτερο. Για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο, επιθυμούν όμως να βελτιώσουν τον κόσμο γύρω τους. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους στηρίξουμε. Να μη μείνουμε μόνο στη διάθεση μας να ανοίξουμε ένα μικρό σχολείο αλλά να σταθούμε δίπλα σε αυτό το μικρό σχολείο και να το στηρίζουμε στις καθημερινές του ανάγκες.
Το Δημοτικό Σχολείο στο Μαθράκι «άνοιξε» φέτος μετά από 21 χρόνια. Το παλαιό κτίριο δεν ήταν σε θέση να φιλοξενήσει το μαθητή και τη δασκάλα του λόγω προβλημάτων και παλαιότητας, οπότε ο πρόεδρος της κοινότητας παραχώρησε στη Δασκάλα την κ. Ελευθερία Βύζα μια κοινοτική αίθουσα. Η Ελευθερία θα μπορούσε να επαναπαυτεί στην παραχώρηση αυτή, και να μη κάνει απολύτως τίποτα, αφού δεν ήταν άλλωστε στις αρμοδιότητες της. Όμως, η Ελευθερία ένιωθε ότι πρέπει άμεσα να δημιουργήσει για το Μαθράκι μια σχολική Αίθουσα. Και τα κατάφερε. Με προσωπική δουλειά. Με τη βοήθεια ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την αγάπη των ανθρώπων, μετέτρεψε μία άχρωμη κοινοτική αίθουσα σε σχολική.
ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ
Η προσπάθεια όμως της Ελευθερίας δε σταμάτησε σε αυτή την αίθουσα. Κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο, να βγάλει το σχολείο προς τα έξω. Με δραστηριότητες, επικοινωνία με άλλα σχολεία, με τον κινηματογράφο, με δράσεις. Πολλές-πολλές δράσεις. Και αν σε κάτι βοήθησε η τεχνολογία και το διαδίκτυο είναι ακριβώς αυτό. Να μάθουμε όλοι εμείς που ζούμε μακριά αυτά τα μικρά σχολεία της χώρας μας, τα μικρά χωριά και τα μικροσκοπικά μας νησιά.
Δε χρειάζεται να νιώθουμε περήφανοι ως Έλληνες και να καμαρώνουμε αυτά τα παιδιά μόνο την περίοδο της παρέλασης. Τότε που τα κανάλια παίρνουν σειρά για μια δήλωση της δασκάλας και αγχώνονται για την πρωτιά της προβολής. Έχουμε υποχρέωση να είμαστε δίπλα τους όλο το χρόνο. Ο Σχολικός αυτός χρόνος λοιπόν, έφτασε στο τέλος του. Με τα όμορφα και τα άσχημα. Με τις αποτυχίες και τις επιτυχίες. Για την Ελευθερία, την γλυκιά δασκάλα από τη Βέροια, ήταν ένας χρόνος μοναδικός. Μεγάλη εμπειρία για την ίδια η φετινή χρονιά. Εμπειρία ζωής. Η Ελευθερία, είναι αναπληρώτρια δασκάλα κι επέλεξε ως πρώτη της επιλογή το Μαθράκι. Μία επιλογή που σήμερα, βαθιά συγκινημένη για τη χρονιά που έζησε θα ήθελε να είχε περισσότερο χρόνο με το μαθητή της. Για να την ξαναζήσει. Θεωρεί πως δεν τελείωσε το έργο της. Έμεινε ημιτελές.
Γι’ αυτό και επιθυμεί να συνεχίσει το έργο της με το μαθητή της και τη νέα σχολική χρονιά αν, το υπουργείο της δώσει αυτή την ευκαιρία.
«Μέσα σε αυτή τη δύσκολη χρονιά, η δασκάλα μας, έκανε αμέτρητες δράσεις με το παιδί μου. Συνεργάστηκε με σχολεία, με οργανώσεις, με δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς φορείς που ενδιαφέρθηκαν. Και το σχολείο μας έγινε γνωστό ακόμα και πέρα από τα όρια της Ελλάδας. Έκανε πολλά αιτήματα για την ανακατασκευή/συντήρηση του παλιού σχολείου μας, χωρίς καμία απάντηση. Εκτός από την ανακατασκευή του σχολείου, το μόνο πράγμα που ζητήσαμε ήταν να επιτρέψουν στην δασκάλα μας να μείνει τουλάχιστον άλλο ένα έτος, για να μπορέσει να συνεχίσει το πολύ σπουδαίο έργο που ξεκίνησε πέρυσι. Το έργο που έστησε με τα δυο της τα χέρια! Βλέπετε, δεν είναι μόνιμη και βάσει νόμου δεν μπορεί να αιτηθεί να παραμείνει…» Μας λέει η Τζένη Γιαννοπούλου, μητέρα του μικρού Τασούλη.
Η επιλογή των εκπαιδευτικών σε τέτοιους μικρούς τόπους έχει ιδιαίτερη σημασία. Για τον τόπο, για τον μαθητή, για το κύρος του σχολείου. Η Ουρανία η Δασκάλα από τη Θύμαινα μου είχε πει σε μια επικοινωνία μας κάτι πολύ σπουδαίο: «Οι τόποι αυτοί μας χρειάζονται εμάς τις δασκάλες και τους δασκάλους. Και δε μας θέλουν διακοσμητικούς, να πηγαινοερχόμαστε στο σχολείο, να βάζουμε δυο ασκήσεις και με το κουδούνι να εξαφανιζόμαστε. Οι τόποι αυτοί μας θέλουν εκεί να σταθούμε δίπλα τους σε κάθε πρόβλημα, να βροντοφωνάξουμε γι’ αυτούς, να μάθουμε στα παιδιά τους για τον κόσμο, να τα οδηγήσουμε να ανακαλύψουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους».
Η Ελευθερία και ο Τασούλης δεν είναι απλά δασκάλα και μαθητής, είναι πια φιλαράκια. Η Ελευθερία, η Ουρανία, η Μαρία… επέλεξαν σχολεία που κάποιοι άλλοι εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν που βρίσκονται στο χάρτη. Η Επιλογή των Εκπαιδευτικών γι’ αυτά τα μικρά σχολεία δεν πρέπει να είναι διεκπεραίωση. Ο ρόλος τους σε αυτούς τους τόπους δεν είναι διακοσμητικός.
«Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας». William Butler Yeats, Ιρλανδός ποιητής.
