Ενας τόπος ονειρικά πλασμένος με αριστοκρατικό αέρα…
Στην Πορταριά Πηλίου, η Φύση, τα γραφικά καλντερίμια, οι πέτρινες βρύσες με το τρεχούμενο Νερό, τα αρχοντικά και η αίσθηση ελευθερίας είναι μερικά από τα πιο σημαντικά στοιχεία που κάνουν αυτόν τον τόπο τόσο μοναδικό. Ο επισκέπτης θα νιώσει έντονα τη διάθεση για πεζοπορία πάνω σε ένα «χαλί χρωμάτων και αρωμάτων» μίας άλλης πνευματώδους εποχής…
Αν κλείσεις τα μάτια θα ακούσεις έστω και νοερά τις κυρίες με τα μακριά μεταξωτά τους φορέματα και τα ομπρελίνα στην πλατεία της Πορταριάς να συνομιλούν μεταξύ τους για το μεγάλο χορό στο ξενοδοχείο Θεοξένια. Όπου παραβρέθηκαν πλούσιοι Αιγιπτιότες , ο Σεφέρης, ο Τσάτσος, ο διάδοχος Κωνσταντίνος το 1908, όταν παρέστη στα εγκαίνια της ασφαλτόστρωσης του δρόμου Βόλου – Πορταριάς (η Πορταριά ήταν το πρώτο χωριό της Μαγνησίας που απέκτησε άσφαλτο) αλλά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1931.
Το «ΜΕΓΑ ΘΕΟΞΕΝΙΑ» στη πλατεία Πορταριάς κτίστηκε το 1890, ξενοδοχείο πολυτελείας της εποχής. Πυρπολήθηκε το 1944 από τους Γερμανούς με την οπισθοχώρηση . Η Πορταριά υπήρξε το σημαντικότερο εμπορικό κέντρο του Πηλίου και αποτέλεσε το πρώτο τουριστικό θέρετρο της χώρας. Απέχει 12 χλμ. από τον Βόλο, 13 χλμ. από το χιονοδρομικό κέντρο Αγριολεύκες και βρίσκεται σε υψόμετρο 650μ. με υπέροχη θέα στον Παγασητικό.
Οι ομορφιές της φύσης σε πλήρη δράση…
Η ακμή της προήλθε κυρίως χάρη στη μεταξοκαλλιέργεια και το εμπόριο. Ένα από τα σημαντικότερα αρχοντικά είναι και το Αθανασάκειο Νηπιαγωγείο το οποίο λειτούργησε ως πρώτο στην Ελλάδα. Αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του χωριού αποτελούν επίσης οι καλοδιατηρημένες εκκλησίες και τα μοναστήρια. Μια από αυτές είναι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου με τις ανάγλυφες παραστάσεις στο εσωτερικό της, το εκκλησάκι της Παναγίας της Πορταρέας με τοιχογραφίες του 16ου αιώνα στο οποίο οφείλεται και η ονομασία της περιοχής, οι Άγιοι Ανάργυροι με πανοραμική θέα στο Βόλο, η Αγία Κυριακή λίγο πιο πάνω από την πλατεία με μαγευτική θέα την ώρα που πέφτει ο ήλιος αλλά και το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη. Ο επισκέπτης μπορεί να περπατήσει δίπλα στον μικρό καταρράκτη του Κάραβου και να ακολουθήσει το μαγικό μονοπάτι των Κενταύρων. Να αφουγκραστεί τη μελωδία των νερών και να χαλαρώσει με την ορχήστρα των τζιτζικιών.
Απλές και παράλληλα τόσο όμορφες πέτρινες κατασκευές.
Ένα ακόμη όμως αρχοντικό που ξεχωρίζει είναι το αρχοντικό Αρχοντικό Τσοποτού του 1859 το σημερινό Δεσποτικό ( ξενοδοχείο ), το πρώτο κτίριο του Πηλίου σε αιγυπτιώτικο ρυθμό. Δίπλα στο Δεσποτικό βρίσκεται η Πανέμορφη η θολωτή βρύση του Τσοποτού. Η κρήνη του ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, όπου ο «Κοσμοκαλόγερος» εμπνεύστηκε το έργο του « Η Φόνισσα».
Το να… χάνεσαι μέσα στην ηρεμία και γαλήνη της φύσης μέσω ενός μοναδικού μονοπατιού, αποτελεί απλά μια όαση.
Ενώ κοντά στο δημαρχείο στο δρόμο προς Μακρινίτσα βρίσκεται το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της Πορταριάς. Στεγάζεται στο διώροφο αρχοντικό Ζούλια, το οποίο χτίστηκε το 1864 ,λειτουργούσε ως επαγγελματική σχολή θηλέων πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Ζούλια και σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο. Αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα των αιγυπτιακών αρχοντικών του Πηλίου. Οι συλλογές του Μουσείου περιλαμβάνουν αρχειακό υλικό του Δήμου Ορμινίου (μετέπειτα Κοινότητας Πορταριάς), σπάνια βιβλία, ότι διασώθηκε από το πολυτελές ξενοδοχείο των αρχών του 20ου αιώνα «Μέγα Θεοξένια», φωτογραφίες και διάφορα αντικείμενα εποχής. Επίσης παρουσιάζεται η ιδιωτική και κοινωνική ζωή των Πορταριτών μέσα από φωτογραφίες, ενδύματα, οικιακά σκεύη, αντικείμενα καθημερινής χρήσης και χειροποίητα κεντήματα.
Η περιήγηση στο χρόνο δε θα μπορούσε να τελειώσει χωρίς ένα τσιπουρομεζέ με Μόστρα .
