Ένας καφές στα καμένα
«Ελάτε να κεράσουμε καφέ» μας φωνάζουν. Βρισκόμαστε στην διασταύρωση για το χωριό Λίμνη και τις Ροβιές στην Εύβοια. Όλα τριγύρω είναι καμένα. Τρία φορτηγά σταματημένα στην άκρη του δρόμου, με ένα συνεργείο της ΔΕΗ δουλεύουν πυρετωδώς. Κάποιοι είναι κρεμασμένοι επάνω στις κολώνες και δουλεύουν. Άλλοι ενώνουν καλώδια στο έδαφος. «Μερικές εικόνες θα κάνουμε και θα φύγουμε. Δεν θέλουμε να ενοχλήσουμε» απαντάμε. «Όχι. Ελάτε. Από που είστε;». «Από Θεσσαλονίκη» τους λέμε. «Κι εμείς» συνεχίζουν. «Εδώ από κάτω, είναι ένα συνεργείο από τα Ιωάννινα. Υπάρχουν ομάδες από όλη την Ελλάδα». Κερνάνε καφέ. «Πάρτε και για τον δρόμο» μας προτρέπουν.
Έχουν ένα κουτί γεμάτο με καφέδες που τους έχουν προσφέρει. Τους χρειάζονται. Δουλεύουν από νωρίς το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ προκειμένου να επαναφέρουν το ρεύμα στις πληγείσες περιοχές. Είναι από τον Εύοσμο, την Περαία, την Τούμπα, την Κατερίνη. Μιλάμε για ποδόσφαιρο. Κάποιοι υποστηρίζουν τον ΠΑΟΚ. «Αυτός είναι Άρης» μου λένε. «Εσύ τι ομάδα είσαι;». «Εθνική Ελλάδος» λέω και συνεχίζω: «Ξέρεις αυτό που λένε για τα λουκάνικα; Ότι αν δεις πως γίνονται δεν ξανατρώς; Εγώ έκανα αθλητικό ρεπορτάζ από το 1986 μέχρι το 2015. Είμαι μόνο Εθνική Ελλάδος λοιπόν». Γελάνε.
Είναι κουρασμένοι, όμως έχουν διάθεση να συζητήσουν και να αστειευθούν. «Παιδιά θέλετε νερό;» μας ρωτάνε. Δουλεύουν μέσα στην ζέστη και την κάπνα. Ανεβασμένοι επάνω στις κολώνες αναπνέουν τους καπνούς, όμως έχουν διάθεση για συζήτηση. «Παλεύουμε ρε παιδιά, αλλά είναι πάρα πολλές οι κατεστραμμένες κολώνες» μας λένε. «Εμείς έπρεπε να τους κεράσουμε καφέ, όχι εκείνοι εμάς» λέει ο Νικόλας καθώς μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να φύγουμε. «Αναζητήστε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται. Αυτός είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση».