Ενας επίμονος κολυμβητής που κολύμπησε δύο φορές την περίμετρο της γης!

Είναι τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα. Χειμώνας του 1979. Μια σκιά πηδάει τα κάγκελα για να μπει στο Εθνικό κολυμβητήριο της Θεσσαλονίκης. Φτάνει μέχρι την άκρη της πισίνας. Η παγωνιά σε συνδυασμό με την υγρασία, τρυπάνε κόκκαλα. Το νερό αχνίζει κι η σκιά που πριν από λίγο είχε πηδήξει τα κάγκελα, ετοιμάζεται να βουτήξει στο νερό. Ο φύλακας που έχει βάρδια, παρακολουθεί από μακριά την σιλουέτα που βουτάει στην πισίνα. Μετά τις πρώτες χεριές, αναγνωρίζει την φιγούρα. «Ο Στέλιος είναι. Έχει τρέλα ο κόσμος…», μονολογεί κι επιστρέφει στη ζεστασιά του φυλακίου του. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται για χρόνια. Ο Στέλιος Καλησπεράτος, είναι ένας επίμονος κολυμβητής. Ακολουθεί εδώ και δεκαετίες την ίδια ρουτίνα. Έξι χιλιόμετρα κολύμβησης κάθε μέρα. Σε κάποια στιγμή, τα έβαλε κάτω και τα υπολόγισε. «Έχω κολυμπήσει δύο φορές την περίμετρο της γης. 80 χιλιάδες και 155 χιλιόμετρα έχω κολυμπήσει», μου είπε όταν μου τηλεφώνησε. «Συμπλήρωσα την απόσταση αυτή στις 29.6.2017. Μέτρησα τα μέτρα που έχει κάνει από το 1973 με προπονητή τον Ανέστη Σουμελίδη. Θα στείλω αίτημα για ρεκόρ Γκίνες».

 

Ο Στέλιος, δεν ήταν ποτέ γρήγορος κολυμβητής. Ήταν όμως επίμονος και δεν τα παρατούσε ποτέ. Έχει κλείσει τα 58 και μοιάζει σαν σαραντάρης. «Το μυστικό, είναι ότι δεν σταμάτησα να κολυμπάω ποτέ. Ακόμη και στις αργίες, αν δεν μπορέσω να κολυμπήσω, καλύπτω τα χαμένα μέτρα τις υπόλοιπες ημέρες. Ένα διάστημα που είχε πολλές αργίες, πήγα στο Λουτράκι Αριδαίας για να μπορώ να κολυμπάω. Όλοι οι φύλακες στα κολυμβητήρια της Θεσσαλονίκης, γνώριζαν ότι πηγαίνω τα ξημερώματα μόνος μου και κολυμπάω. Ο Μπάμπης στο Εθνικό, ο Γιώργος Ιορδάνου, ο Μίμης ο Μωραίτης, ο Δημήτρης και ο Γιώργος Πεχλιβάνης, όλοι οι φύλακες. Όταν έγινε το Fina Cup στο Ποσειδώνιο το 1987, μόνον εγώ πήγαινα και κολυμπούσα τις ώρες που δεν είχε αγώνες. Το κολύμπι για μένα, είναι εξάρτηση. ”Ψυχασθένεια” ίσως» λέει.

 

 

Το όνομα Καλησπεράτος, είναι γνωστό στις πισίνες της Θεσσαλονίκης. «Άντε ρε Καλησπεράτε, θα κολυμπήσεις πιο γρήγορα;», μου έχει φωνάξει –εμένα αλλά και σε άλλους – πολλές φορές ο Νίκος Αργυρός. Υδατοσφαιριστής του ΠΑΟΚ, προπονητής της ομάδας για πολλά χρόνια και διεθνής διαιτητής υδατοσφαίρισης, μέχρι πρόσφατα. Το όνομα «Καλησπεράτος», στη Θεσσαλονίκη ήταν συνώνυμο με την αργή κολύμβηση. Ο Στέλιος κολυμπάει αργά, αλλά σταθερά. Πολλοί τον κορόιδευαν για αυτό. «Ξέρω τι έλεγαν για μένα. «Είναι ένα Ούφο που κολυμπάει όλη μέρα», ανέφεραν. Το ξέρω αλλά δε με νοιάζει. Εγώ κολυμπάω γιατί μου αρέσει. Είναι ανάγκη για μένα», συμπληρώνει.

 

 

 

Το 1981, ο Στέλιος πήρε μέρος στην διάπλευση της Μάγχης. «ΣτηνΜάγχη, ήθελα να πάω από το 1979, όταν είχε πάει κι είχε κολυμπήσει ο Τζον Κινσέλα. Ο Αμερικάνος Ολυμπιονίκης στα 400 μέτρα. Δε με άφησε όμως ο πατέρας μου, γιατί φοβόταν μήπως πνιγώ», λέει και συνεχίζει: «Η Μάγχη ήταν όνειρο μου. Είχαμε πάει με τον Γιώργο Μαθά κι είχαμε συναντήσει την αδελφή του Ιάσωνα Ζηργάνου. Θρύλου της ελληνικής κολύμβησης, ο οποίος είχε κολυμπήσει την Μάγχη. Τελικά το 1981, κατάφερα να με προσκαλέσουν στην Μάγχη. Τότε ο αγώνας γίνονταν υπό την Αιγίδα της κολυμβητικής ομοσπονδίας της Αγγλίας, κι ο πρίγκιπας Φειζάλ της Σαουδικής Αραβίας, ήταν σπόνσορας του αγώνα. Δε γίνονταν με τη σημερινή του μορφή, όπου κάθε κολυμβητής ξεκινά μόνος του. Ξεκινούσαν όλοι οι κολυμβητές μαζί κι ο κάθε ένας, εκπροσωπούσε την χώρα του. Εγώ εκπροσωπούσα την Ελλάδα. Είχα στείλει μια αίτηση το 1980 και το 1981 με προσκαλέσανε. Ήμουν στρατιώτης τότε κι είχα εξασφαλίσει ειδική άδεια για να ταξιδέψω εκτός Ελλάδας.

 

»Έπρεπε να παρουσιαστώ στον στρατιωτικό ακόλουθο της Ελλάδας στο Λονδίνο και να μου δώσει άδεια να πάω στον αγώνα. Η Αγγλική ομοσπονδία, μου είχε πληρώσει όλα τα έξοδα. Μέχρι και την λανολίνη που έπρεπε να φορέσω, μου είχαν πληρώσει. Είχαμε πάει με τον πατέρα μου σε ένα φαρμακείο κι είχαμε πάρει τρία κουτιά λανολίνη, του κιλού. Εκείνη την χρονιά, παίρνανε μέρος 20 κολυμβητές. Ήταν νομίζω η τελευταία χρονιά που αγώνα της Μάγχης έγινε με αυτό τον τρόπο. Με όλους δηλαδή του κολυμβητές, να ξεκινούν μαζί. Ήταν 26 Αυγούστου του 1981. Όταν έφτασα εκεί, είδα όλες τις ομάδες, να είναι οργανωμένες, με προπονητές και συνοδούς. Εγώ εκπροσωπούσα την Ελλάδα κι ήμουν μόνος μου με τον πατέρα μου. Ένιωσα σαν φτωχός συγγενής. Είπα στον πατέρα μου «τι κάνουμε εμείς εδώ; Πάμε να φύγουμε». Δεν ήμουν καλά ψυχολογικά. Τελικά κολύμπησα. Ο αγώνας ξεκίνησε στις 6 το πρωί. Οι βάρκες είχαν όλες προβολείς, γιατί ήταν ακόμη νύχτα. Μπορεί να ήμουν κολυμβητής του ΠΑΟΚ, όμως σε αυτές τις μεγάλες αποφάσεις, ήμουν μόνος μου. Ο αγώνας ξεκίνησε κι εγώ ήμουν σε κακή ψυχολογία. Κολύμπησα για εννιά ώρες, τα πρώτα 29 χιλιόμετρα της απόστασης. Μου έμεναν τρία χιλιόμετρα για να τερματίσω, όμως εγκατέλειψα. Δεν ήθελα να συνεχίσω. Ήμουν σε κακή ψυχολογική κατάσταση».

 

Ο Στέλιος, έχει μια εμμονή. Δεν χρησιμοποιεί ποτέ γράσο ή λανολίνη, όταν κολυμπάει σε ανοικτή θάλασσα. Το 2000 στον διάπλου του Θερμαϊκού κόλπου, (Μηχανιώνα-ακρωτήριο Κίτρος) τον θυμάμαι να τρέμει από την υποθερμία όταν τερμάτισε, γιατί δεν ήθελε με τίποτα να αλειφθεί με γράσο πριν τον αγώνα. Το ίδιο έκανε και στην Μάγχη. «Η θερμοκρασία του νερού, ήταν 17 βαθμοί», λέει και συνεχίζει: «Δεν ήταν όμως πρόβλημα αυτό για μένα. Ήμουν 19 χρονών και 84 κιλά. Δεν έπαθα υποθερμία. Απλώς εγκατέλειψα, γιατί ήμουν απογοητευμένος από την αρχή. Γράσο δεν βάζω ποτέ. Είχα βάλει μια φορά το 1978 στον αγώνα Θάσος- Καβάλα. Ήταν γράσο από αυτόν που βάζουν στις φαγάνες. Μετά για να το βγάλω από πάνω μου, τριβόμουν με tide για ώρες. Γι αυτό δεν ξαναφόρεσα ποτέ».

 

 

Τις πρώτες του βουτιές ο Στέλιος τις έκανε μπροστά στον Όμιλο Θαλάσσιων αθλημάτων στην περιοχή του Ποσειδωνίου. «Μέναμε τότε στην Σοφούλη», θυμάται και συνεχίζει: «Ο παππούς μου ήταν από την Κέρκυρα και με πήγαινε κάθε μέρα στον ΟΘΑ και πλατσούριζα. Το 1973 ξεκίνησα να κολυμπάω στον ΠΑΟΚ με τον Ανέστη Σουμελίδη. Τότε κάναμε προπόνηση στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης. Στη θάλασσα. Το 1975 πήγαμε στο Εθνικό. Από το 1975 έως το 1980, τα καλοκαίρια, κολυμπούσα στην λίμνη Βεγορίτιδα, όπου είχαμε ένα εξοχικό. Πήγαινα πρωί πρωί και κολυμπούσα. Η λίμνη ήταν γεμάτη φίδια, όμως δε με πείραζε».

Το Humanstories.gr, φιλοξενεί ιστορίες ανθρώπων, που μπορούν να εμπνεύσουν άλλους προκειμένου να κάνουν την υπέρβαση. Ο Στέλιος Καλησπεράτος, ο επίμονος αυτός κολυμβητής, μπορεί και πρέπει να εμπνεύσει όλους τους αθλητές μεγάλων αποστάσεων σε ανοικτή θάλασσα. Όχι επειδή είναι γρήγορος. Επειδή είναι επίμονος κι επειδή επιλέγει να χαράξει το δικό του μονοπάτι, όσον αφορά την κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων σε ανοικτή θάλασσα. Αυτήν τη στιγμή, έχει κολυμπήσει δύο φορές την περίμετρο της γης και συνεχίζει ακόμη…