Ενα φιλικό χτύπημα στην πλάτη

Ο Θόδωρος Γαργαβάνης, για κάποιο χρονικό διάστημα, έπαιρνε μέρος σε αγώνες κολύμβησης μεγάλων αποστάσεων, σε ανοικτή Θάλασσα.  Το μικρόβιο του είχε μπει, το διάστημα που σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη και προπονούνταν με την ομάδα μαραθώνιας κολύμβησης στο κολυμβητήριο της Καλαμαριάς.  Από  τότε, απέκτησε τη συνήθεια, όταν βρίσκεται στη Θάλασσα, να φορά τα κολυμβητικά του γυαλάκια και να κολυμπάει μερικά χιλιόμετρα παράλληλα με την ακτή.

Έτσι έκανε και αυτόν τον Αύγουστο στην Αλόννησο.  Είχε πάει με την παρέα του στην παραλία Μικρός Μουρτιάς, όταν αποφάσισε να κολυμπήσει παράλληλα με την ακτή. Κολυμπώντας, αφαιρέθηκε όπως αφαιρούνται όλοι οι κολυμβητές μεγάλων αποστάσεων, χαζεύοντας είτε τον βυθό που βρίσκεται από κάτω τους, είτε τις ακτίνες του ήλιου να χάνονται στο απέραντο βαθύ μπλε, όταν επιλέγουν να κολυμπήσουν σε νερά με μεγαλύτερο βάθος. Τον επανάφερε στην πραγματικότητα, ένα…φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Δεν υπάρχει κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων σε ανοικτή θάλασσα που δεν έχει σκεφτεί πως θα ήταν μια πιθανή συνάντηση με καρχαρία. Αρχικά πάγωσε, αφού το μυαλό του πήγε πρώτα εκεί.

Στην συνέχεια συνειδητοποίησε, ότι ένα χτύπημα στην πλάτη από καρχαρία, δε θα είχε καθόλου μα καθόλου φιλική αίσθηση. Με όλα αυτά να στροβιλίζονται στο μυαλό του, γύρισε αργά και αντίκρυσε μια χαρούμενη φατσούλα, να τον κοιτά με περιέργεια, στο στυλ: «Τι είδους φώκια είσαι εσύ που κολυμπάς χτυπώντας χέρια και πόδια».  Ο Θοδωρής σάστισε προς στιγμήν. Είχε μπροστά του μια μικρή χαρούμενη και φιλική φώκια και δεν ήξερε πώς να αντιδράσει.  Εκείνη πήρε την πρωτοβουλία και άρχισε να γυρίζει γύρω του και να τρίβεται επάνω του σαν κουτάβι. Τον ακολούθησε μέχρι την ακτή και άρχισε να παίζει χαρούμενα με όλους όσους βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στην παραλία του Μικρού Μουρτιά. Η συνάντηση τους σε κάποια στιγμή τελείωσε και η παρέα έφυγε από την παραλία.

Η μικρή φώκια όμως, τους περίμενε στην παραλία «Βύθισμα» της Αλοννήσου όπου πήγαν την επόμενη ημέρα.  Ήταν ήδη εκεί όταν έφτασαν και κοιμόταν γαλήνια επάνω στα χαλίκια. Μόλις την είδε ο Θοδωρής με την παρέα το χάρηκαν όμως μόλις της πλησίασαν, είδαν ότι είχε καρφωμένο στην κοιλιά της ένα αγκίστρι.  Αμέσως κάλεσαν την εταιρία για τη μελέτη και προστασία της μεσογειακής φώκιας.  Ο ειδικός κτηνίατρος που ήρθε, ζήτησε τη βοήθειά τους ώστε να μπορέσει να βγάλει το αγκίστρι από την κοιλιά άτυχου ζώου.  Της έβαλαν μια πετσέτα στο κεφάλι, ώστε να μη βλέπει και να μην μπορεί να τους δαγκώσει ενώ όλοι συμμετείχαν ώστε να την κρατήσουν ακίνητη.

Ο ειδικός από την εταιρία της προστασίας της φώκιας, φεύγοντας, συνέστησε στον Θόδωρο και τους φίλους του, όποτε βλέπουν φώκια να αποφεύγουν να την πλησιάζουν και ακόμη αν αυτή θέλει να τους πλησιάσει, να μην την χαϊδεύουν γιατί η φώκια μπερδεύεται και δεν μπορεί να ξεχωρίσει στη συνέχεια, ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου και ποιοι είναι οι κίνδυνοι που διατρέχει.  Ο Θοδωρής συνεχίζει να κολυμπάει παράλληλα με την ακτή όποτε βρίσκεται στην θάλασσα, όμως πλέον προσέχει τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και πλέον αποφεύγει τις πολλές οικειότητες με τους κατοίκους της θάλασσας, όσο χαριτωμένοι κι αν είναι.  Αυτό που επεσήμανε όμως με πικρία, είναι ότι αφού έφυγε ο ειδικός κτηνίατρος, αρκετοί από τους λουόμενους, κυρίως αλλοδαποί που δεν καταλάβαιναν τι εξηγούσε πριν από λίγο, συνέχισαν να παίζουν με την φώκια.  «Επτά μέρες στην Αλόννησο, είδαμε τον ειδικό κτηνίατρο και μας εξήγησε τι πρέπει να κάνουμε, μόνον την μία ώρα που βρεθήκαμε μαζί του προκειμένου να βγάλουμε το αγκίστρι από την κοιλιά της φώκιας.  Αν δεν υπήρχε το περιστατικό αυτό, θα συνεχίζαμε να παίζουμε κι εμείς όπως οι υπόλοιποι, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή της φώκιας.  Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν σε κάθε παραλία, υπήρχαν πινακίδες σε διάφορες γλώσσες που να ενημερώνουν και να εξηγούν όσον αφορά το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται όταν συναντάμε μια φώκια στην παραλία», κατέληξε ο Θοδωρής.