Δουλεύοντας στην χώρα «νεκροταφείο για δημοσιογράφους».

Η πόλη Mazar e Sharif είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη στο Αφγανιστάν, με πληθυσμό περισσότερο από 500 χιλιάδες κατοίκους.  Το όνομα της μεταφράζεται  «ο τάφος του πρίγκιπα», αφού σύμφωνα με την παράδοση, στο Μπλε Τζαμί που δεσπόζει στην πόλη βρίσκεται ο τάφος του Ali ibn Abi Talib.  Ξαδέλφου και γαμπρού του προφήτη Μοχάμεντ. Η Mazar e Sharif βρίσκεται στα βόρεια του Αφγανιστάν και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά σταυροδρόμια της χώρας, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με το Ουζμπεκιστάν και το Τατζικιστάν. Θεωρείται παράλληλα, ως μια από τις πιο ασφαλείς πόλεις στο Αφγανιστάν.  Παρόλα αυτά οι βομβιστικές επιθέσεις, οι επιθέσεις από ομάδες των Ταλιμπάν, οι δολοφονίες και οι απαγωγές συνεχίζουν να σκιάζουν την πόλη.

Στην πόλη αυτή γεννήθηκε το 1992 ο  Sayed Ahmad Sadat.  Σπούδασε δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο Balkh και αποφάσισε να γίνει η φωνή του Αφγανιστάν προς το εξωτερικό, προκειμένου να περιγράψει τις δυσκολίες και τους κινδύνους που περνούν καθημερινά οι συμπολίτες του.  Με το Humanstories.gr ξεκίνησε να συνεργάζεται, πριν ένα περίπου μήνα, στέλνοντας ένα email και ρωτώντας αν μας ενδιαφέρουν οι ιστορίες του. Οι ιστορίες από την χώρα, που ο ίδιος και οι συνάδελφοι του, συνηθίζουν να ονομάζουν «νεκροταφείο δημοσιογράφων».

«Όταν τελείωσα το σχολείο, έπρεπε να αποφασίσω ποιο θα ήθελα να είναι το μέλλον μου» λέει ο Sayed και συνεχίζει: «Λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στην χώρα μου αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Ήθελα να είμαι η φωνή των ανθρώπων που προσποιούνται ότι νιώθουν ασφαλείς αλλά δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτό το συναίσθημα που έχουν εδώ και τριάντα χρόνια. Το ότι δεν ξέρουν αν μπορούν να πουν αν είναι ευτυχισμένοι ή όχι. Ήθελα να είμαι ο καθρέφτης των ανθρώπων και να αντανακλώ την καθημερινότητα τους και ότι συμβαίνει στο Αφγανιστάν».

 

Αφγανιστάν, όπως Ελλάδα.

Ο Sayed δούλεψε σε αρκετά τοπικά μέσα, πριν καταλήξει να είναι freelance δημοσιογράφος και να διδάσκει παράλληλα δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο Balkh από όπου αποφοίτησε και ο ίδιος. «Ξεκίνησα να δουλεύω στην ημερήσια εφημερίδα «Asre Naw» σαν ρεπόρτερ όταν ήμουν στο τέταρτο έτος των σπουδών μου και έμεινα εκεί για δύο περίπου χρόνια. Τελείωσα το πανεπιστήμιο το 2014 και ξεκίνησα να δουλεύω ως παραγωγός ντοκιμαντέρ στο «Κam TV».  Έμεινα για εκεί για έναν χρόνο και μεταπήδησα στην «Asia TV» ως παραγωγός του πολιτικού ρεπορτάζ για δύο χρόνια.  Τον Οκτώβριο του 2017 ξεκίνησα να δουλεύω σαν τεχνικός τηλεόρασης στο BUMOC –Balkh University Media Operations Centre και έμεινα εκεί μέχρι τον Αύγουστο του 2018.  Τώρα διδάσκω στο πανεπιστήμιο Balkh, δημοσιογραφία» λέει ο Sayed και περιγράφει το περιβάλλον των Μέσων στο Αφγανιστάν το οποίο δεν έχει μεγάλες διαφορές με το Μιντιακό περιβάλλον της Ελλάδας. «Τα τοπικά Μέσα στο Αφγανιστάν, συνήθως ακολουθούν και μιμούνται τα Μέσα εθνικής εμβέλειας, όμως δυστυχώς τα περισσότερα από τα τοπικά Μέσα ανήκουν σε πλούσιος και δυνατούς επιχειρηματίες οι οποίοι προσπαθούν να προωθήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, δίχως να ενδιαφέρονται για τις ανάγκες των αναγνωστών ή τηλεθεατών τους. Γι’ αυτό επέλεξα να δουλεύω πλέον με διεθνή Μέσα. Στο Αφγανιστάν οι δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν τρία κύρια προβλήματα.  Το πρώτο είναι οι Ταλιμπάν και οι κίνδυνοι από αυτούς.  Το δεύτερο είναι η δυνατότητα να έχεις πρόσβαση σε πληροφορίες και στοιχεία δίχως να αντιμετωπίζεις προβλήματα και το τρίτο είναι η λογοκρισία και τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα Μέσα».

 

 

“Νεκροταφείο Δημοσιογράφων”

Όσον αφορά τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ένας δημοσιογράφος που δουλεύει στο Αφγανιστάν, λέει:  «Το Αφγανιστάν είναι νεκροταφείο δημοσιογράφων. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι δημοσιογράφος στην χώρα μου. Τα ποσοστά ανεργίας και οι χαμηλοί μισθοί είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό.  Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο ως δημοσιογράφοι, όμως εγώ δεν απελπίζομαι. Δυστυχώς το να είσαι δημοσιογράφος στο Αφγανιστάν, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Σχεδόν καθημερινά, βιώνουμε βομβιστικές επιθέσεις στην χώρα μου. Υπάρχουν απαγωγές, αποκεφαλισμοί και ένοπλες επιθέσεις. Κάποιες φορές βλέπεις δημοσιογράφους να επιστρέφουν στην κυριολεξία από τον θάνατο. Για να σου δώσω κάποια παραδείγματα, έχουμε την έκρηξη στην Γαλλική αντιπροσωπεία στην Καμπούλ, απαγωγές των δημοσιογράφων δίχως σύνορα, κλπ. Αρκετοί δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί στο Αφγανιστάν. Το 2017 είχαμε 73 νεκρούς δημοσιογράφους στην χώρα μου».

 

 

Παρ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ο Sayed δεν απογοητεύεται. «Θέλω ο κόσμος να με θεωρεί την φωνή του και θα ήμουν περήφανος να είμαι η φωνή του Αφγανιστάν» λέει ο 27 χρόνος δημοσιογράφος και συνεχίζει: «Θέλω να είμαι η φωνή αυτών που δεν ακούγονται. Των παιδιών που εργάζονται από μικρή ηλικία, των γυναικών που καταπίνουν τον πόνο τους, που έχουν υποστεί βία, σκληρότητα και βιασμούς.  Αυτό θα γίνει μονάχα αν βάλω τα δυνατά μου και αν αντανακλώ την πραγματικότητα της κοινωνίας όπου ζω.  Το όνειρο μου, είναι να καταφέρω να πάρω κάποτε ένα βραβείο Νόμπελ».

 

Ο Sayed μπορεί να είναι μόνον 27 χρονών, όμως υπάρχουν κάποια πράγματα στην καριέρα του για τα οποία είναι περήφανος.  «Είναι δύο ιστορίες μου, που εκδόθηκαν στην Ινδική ιστοσελίδα Matrubharti για τις οποίες είμαι περήφανος.  “The Nights that followed” και “the Golden Dream” είναι οι τίτλοι τους. Η πρώτη ιστορία έχει να κάνει με την κακοποίηση παιδιών και εφήβων στα σχολεία του Αφγανιστάν.  Με έκανε πολύ χαρούμενο επειδή κατάφερα να παίξω τον ρόλο μου, προσπαθώντας να σώσω εφήβους και παιδιά, εκπληρώνοντας έτσι την δέσμευση που ανέλαβα όταν αποφοίτησα από την σχολή δημοσιογραφίας του πανεπιστημίου».

https://www.facebook.com/sahmadbalkh