Δημοτικό σχολείο Γαύδου, το μικρότερο σχολείο στο νοτιότερο άκρο της Ελλάδας

Οι Παρελάσεις τελείωσαν. Κι από αύριο τα μικρά σχολεία της Ελλάδας θα επιστρέψουν στην κανονικότητα τους. Το κράτος έστω και για λίγο φώτισε την καθημερινότητα τους. Σε αυτό συνέβαλε το εορταστικό κλίμα των ημερών. Τονώθηκε ο ρόλος τους και οι μόνιμοι κάτοικοι που φυλούν Θερμοπύλες «φούσκωσαν» από θαυμασμό.  Μέχρι να έρθει το καλοκαίρι, που τα πράγματα στα μικρά νησιά γίνονται λίγο πιο εύκολα…

Εμείς λοιπόν θα ταξιδέψουμε μέχρι τη Γαύδο για να γνωρίσουμε τη Δασκάλα του νησιού. Την Ζαμπία Καρκανή.  Η πρώτη γνωριμία μας μαζί της, έγινε μέσα από μία εικόνα. Παραμονές Χριστουγέννων.  Η γλυκιά δασκάλα του δημοτικού σχολείου, έφτιαχνε γλυκίσματα με τους μικρούς της μαθητές. Και τα μοίραζαν, τραγουδώντας τα κάλαντα στους κατοίκους του μικρού νησιού.  Η Ζαμπία είναι από τα Χανιά και επέλεξε να διδάξει φέτος στο μικρό σχολείο της Γαύδου. Το νησί έχει 40 κατοίκους το χειμώνα και 100 το καλοκαίρι. Στο σχολείο φοιτούν σήμερα τρείς μαθητές. Ο αρχικός στόχος της γλυκιάς δασκάλας, ήταν να προσφέρει ότι περισσότερο μπορεί σε αυτά τα παιδιά. «Ήθελα να πάω στη Γαύδο γιατί όπως όλα τα παιδιά, έτσι κι αυτά έχουν το δικαίωμα στη μόρφωση. Αποφάσισα να γίνω δασκάλα για να προσφέρω το έργο μου σε όλα τα παιδιά, ανεξάρτητου δυσκολιών. Από την στιγμή που μπορούσα λοιπόν να πάω στο δημοτικό σχολείο της Γαύδου, το έκανα. Δεν ήθελα να μείνει ούτε για μια μέρα κλειστό το σχολείο». Μας λέει η Ζαμπία.

 

 

Η Ζαμπία μαζί με τους μαθητές της παρελάσαν φέτος και τον Οκτώβρη αλλά και τον Μάρτη. Η παρέλαση τους κοινοποιήθηκε και χειροκροτήθηκε. Αλλά ήταν μόνοι. Με τους λιγοστούς κατοίκους. Δεν τους συνόδευσαν σύλλογοι, ούτε άλλα σχολεία. Ήταν μια όμορφη ταπεινή παρέλαση, που χάρη στη δασκάλα πραγματοποιήθηκε και φέτος. Το να είσαι δασκάλα σε ένα τόσο μικρό νησί και σε ένα ακόμη μικρότερο σχολείο, δεν είναι εύκολο. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν.  Απλά πράγματα και αυτονόητα. «Μου αρέσει που έχω αρκετό χρόνο μαζί με παιδιά και μπορώ με αυτόν τον τρόπο να προσαρμόσω το μάθημα στις δικές τους ανάγκες….».  Στο ερώτημα μας τι χρειάζεται για να μείνει ανοιχτό το σχολείο; Η απάντηση της Ζαμπία ήταν «Στήριξη». «Στήριξη από την πρωτοβάθμια, από γονείς και από το δήμο. Με την στήριξη, πιστεύω ότι όλα μπορούν να γίνουν. Και βέβαια χρειάζεται να υπάρχει θέληση από τον εκπαιδευτικό. Αφοσίωση και υπομονή για όσο είναι εκεί. Τις δυσκολίες δεν τις βλέπω σαν εμπόδια στο έργο μου, αλλά σαν καινούριες προκλήσεις. Οι όμορφες στιγμές που ζω στο νησί και τα μοναδικά συναισθήματα που βιώνω, είναι η αποζημίωση για κάθε είδους “δυσκολία”». Αναφέρει η Ζαμπία κλείνοντας.

«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο». Έλεγε ο Αδαμάντιος Κοραής. Γι’ αυτό ας φροντίσουμε να διατηρήσουμε τα μικρά σχολεία της χώρας μας ζωντανά. Το μόνο που χρειάζεται είναι #ΣΤΗΡΙΞΗ.