Δίχως φρένα

O ΣΤΕΦΑΝΟΣ Διαμαντόπουλος, είναι 20 χρονών και σπουδάζει στην Ολλανδία, «Πληροφορία και Μίντια».  «Το BMX το γνώρισα τυχαία όταν ζούσαμε στην Επανομή και ένας φίλος είχε τέτοιο ποδήλατο», λέει ο Στέφανος και συνεχίζει: «Είδα και αρκετά βιντεάκια με BMX και έτσι ψήθηκα για να ασχοληθώ. Αυτό που λείπει από τη Θεσσαλονίκη, είναι υποδομές.  Ακόμη και ο ποδηλατόδρομος είναι σχεδιασμένος ευκαιριακά.  Έγινε μόνον για να γίνει.  Έχει σημεία που παρκάρουν επάνω τα αυτοκίνητα, ενώ ακόμη και στην παλιά παραλία, πολλές φορές ο κόσμος περπατάει μέσα στον ποδηλατόδρομο.  Το τελευταίο διάστημα, είναι καλό ότι αφήνουν τα ποδήλατα να μπαίνουν στα λεωφορεία. Εγώ για παράδειγμα παίρνω το ποδήλατο στο λεωφορείο όταν πηγαίνω στην Επανομή».

Τα ποδήλατα όλων των παιδιών φαίνονται παλιά και ταλαιπωρημένα, ενώ μάταια έψαχνα να βρω που είναι τα φρένα τους. «Δεν υπάρχουν φρένα.  Φρενάρουμε με τα πόδια», μου λέει ο Στέφανος.  «Πατάτε πάνω στην ρόδα;», τους ρωτάω «Όχι.  Στο έδαφος.  Οι ρόδες είναι πανάκριβες.  Κάθε λάστιχο κάνει γύρω στα τριάντα ευρώ.  Δεν είναι για να το χαλάμε με το φρενάρισμα» συμπληρώνει, για να μου επισημάνει ότι ένα BMX ποδήλατο, μπορεί να φτάσει να στοιχίζει μέχρι και 1.200 ευρώ, αν κάποιος θέλει να αλλάξει κομμάτια επάνω του και να το κάνει custom.

 

 

Ο Γιώργος Κασσιανός, είναι από την Καλαμαριά και το παρατσούκλι του, είναι ουρίτσας, λόγω της κόμμωσης του. «Αράζω κάθε μέρα με τα αλάνια», λέει.  Φαίνεται ότι είναι η ψυχή της παρέας.  Κάνει συνέχεια πλάκα και αυτοσαρκάζεται.  Όταν ρωτάω για τραυματισμούς και πεσίματα, παραπονιέται.  «Έχω σπάσει ένα δόντι από ένα πέσιμο και δεν μπορώ να φάω ούτε καρπούζι», λέει.  Οι υπόλοιποι τον πειράζουν και αντιδρά.  «Αλήθεια ρε σας λέω».

«Εγώ παλιά έκανα downhill, αλλά ήταν πολύ ακριβό.  Τα ποδήλατα ήταν ακριβά αλλά και τα ανταλλακτικά.  Αν σου χαλούσε το αμορτισέρ, ήθελε πολλά λεφτά για να το φτιάξεις.  Το BMX είναι καλύτερο.  Για να καταλάβεις μου έχει σπάσει η σέλα, αλλά δεν πειράζει.  Εξάλλου τον περισσότερο χρόνο κάνουμε ποδήλατο όρθιοι», συμπληρώνει για να του την πέσουν οι υπόλοιποι, αποκαλύπτοντας πως απέκτησε το πρώτο του BMX.  «Μη το γράψεις αυτό», μου λέει, επιβεβαιώνοντας παράλληλα τα λεγόμενα των φίλων του (σεβάστηκα την επιθυμία του, αλλά πλέον ξέρω…). «Καθημερινά αράζουμε στις μπλε ράμπες.  Στην Καλαμαριά δεν έχει μέρη για BMX.  Στην εκκλησία έχει κάτι μάρμαρα και στον πεζόδρομο, αλλά σε όλα τα παγκάκια κάθονται παππούδες και δε μας αφήνουν να κάνουμε BMX», συμπληρώνει.

 

 

Ο Άθως Τριγλιανός, είναι 15 χρονών και μένει στην Πυλαία.  «Κατεβαίνοντας καθημερινά από τις κατηφόρες της Πυλαίας, μαθαίνεις να φρενάρεις καλά», σχολιάζει και συνεχίζει: «Το BMX είναι αθλητισμός και τέχνη μαζί.  Αρχικά έβλεπα βίντεο με κόλπα και σιγά σιγά, τα δοκιμάζω.  Χρειάζεται όμως παρέα.  Το BMX είναι παρέα.  Όσοι ξεκίνησαν και δεν είχαν παρέα, τα παράτησαν.  Δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου.  Πρέπει να έχεις και φίλους, για να κάνετε μαζί πράγματα. Ο κάθε ένας βέβαια, δημιουργεί το δικό του στυλ.  Επηρεάζεται από αυτά που βλέπει, δουλεύει και διαμορφώνει το στυλ του».  Ο Άθως, είναι από τους πιο προνοητικούς της παρέας.  «Επειδή κινούμαι και στον δρόμο, έχω φώτα στο ποδήλατο και φοράω πάντα κράνος.  Οι γονείς είναι λογικό να φοβούνται λιγάκι επειδή κινούμαστε στους δρόμους με τα ποδήλατα, αλλά εγώ προσέχω και παίρνω όλες τις προφυλάξεις» συμπληρώνει.

 

 

Ο Φώτης Καλογερόπουλος, είναι 16 χρονών, και οι φίλοι του τον φωνάζουν «Καλού», μάλλον κόβοντας το Καλογερόπουλος στην μέση.  «Είχα ξεκινήσει το BMX με τον Γιώργο, αλλά μετά βαρέθηκα. Τώρα όμως που γίναμε παρέα, βγήκα ξανά με το ποδήλατο. Πηγαίνουμε σε κλειστές ράμπες και ο ένας βοηθάει τον άλλο για να βελτιωνόμαστε.  Το ΒΜΧ θέλει παρέα για να προχωρήσεις και να εξελιχθείς», τονίζει, για να παρέμβει ο Γιώργος (ουρίτσας) και να σχολιάσει ότι δεν μπορούν να κάνουν ΒΜΧ στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς, καταλήγοντας: «Αντε να βρεις λύση εσύ απέναντι σε πενήντα παππούδες».

 

 

Ο Μάικ, είναι 19 χρονών και σπουδάζει στο Τμήμα Εκπαιδευτικών Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Εκπαιδευτικών Ηλεκτρονικών Μηχανικών της ΑΣΠΑΙΤΕ στην Αθήνα. «Το ΒΜΧ για μένα, είναι η διέξοδος μου. H αγάπη μου.  Στην Αθήνα όπου μένω λόγω σπουδών, πηγαίνω στο ΟΑΚΑ για ποδήλατο.  Εδώ στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν υποδομές και αυτές που υπάρχουν, αρχικά είναι κακοσυντηρημένες και πολύ μικρές.  Οι μπλε ράμπες για παράδειγμα, είναι τόσο μικρές για να φιλοξενήσουν, ΒΜΧ, skate, inline, kickscooter και πρόσφατα και παρκούρ. Είναι σαν να έχεις ένα άθλημα που παίζεται με δύο ομάδες από έντεκα παίκτες και να τους φτιάχνεις ένα γήπεδο για 3Χ3.  Μέσα σε όλα αυτά, φέρνουν και οι γονείς τα παιδιά τους για να κάνουν τσουλήθρα επάνω στις ράμπες, ή να κάνουν βόλτα με τα ποδηλατάκια τους.  Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι θέτουν σε κίνδυνο και εμάς αλλά και τα παιδιά τους.  Έχουμε μαλώσει πολλές φορές, με γονείς που δεν καταλαβαίνουν ότι οι μπλε ράμπες δεν είναι παιδική χαρά.  Είναι ένας ειδικός χώρος για εμάς».

 

 

Ο Χρήστος Καραμήτσιος, είναι 16 χρονών.  «Ξεκίνησα το ΒΜΧ πριν από δύο χρόνια, για την παρέα και μόνο», λέει και συνεχίζει: «Δεν με ενδιαφέρουν τόσο τα κόλπα.  Με ενδιαφέρει η παρέα και να είμαστε όλοι μαζί. Σιγά σιγά, άρχισα και εγώ τα κόλπα με το ποδήλατο.  Για να κάνεις ΒΜΧ χρειάζεται παρέα.  Από μόνος σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτε.  Βαριέσαι και σταματάς.  Εδώ στις μπλε ράμπες, τα πράγματα είναι λίγο στενά.  Γι αυτό ψάχνουμε να βρούμε και τίποτε μάρμαρα, ώστε να κάνουμε προπόνηση».

 

 

Ο Νίκος Νικητάκης είναι 17 χρονών και καβαλάει ένα λίγο μεγαλύτερο ποδήλατο από τους υπόλοιπους.  «Αυτό είναι dirt έχει μεγαλύτερο σκελετό και είναι πιο δύσκολο από το απλό ΒΜΧ.  Το πήρα πρόσφατα», λέει για να αντιδράσει ο ουρίτσας «Έλα ρε κάγκουρα τι πιο δύσκολο» του λέει.  «Εδώ στις μπλε ράμπες το μεγάλο πρόβλημα είναι τα  παιδάκια που μπαίνουν μέσα για να κάνουν ποδήλατο η τσουλήρθα», συνεχίζει ο Νίκος δίχως να απαντήσει στο σχόλιο του ουρίτσα.  «Έχουμε κουραστεί να τους εξηγούμε και να μαλώνουμε.  Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παιδεία. Η αλήθεια είναι ότι όπου πάμε μας κοιτάζουν λίγο περίεργα, γιατί κάνουμε σούζες και τέτοια και είναι κατανοητό αυτό.  Όμως κάνουμε αυτό που αγαπάμε, δίχως να ενοχλούμε κανέναν», ολοκληρώνει.

 

 

Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος είναι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία της παρέας.  Φοράει προστατευτικά στα καλάμια και τα γόνατα του.  «Παρόλα αυτά, είμαι γεμάτος χτυπήματα» λέει και κατεβάζει τα προστατευτικά για να αποκαλύψει του λόγου το αληθές.  «Σπουδάζω communication and Media», συνεχίζει να ξεσπάσουν οι υπόλοιποι.  «Ελληνικά ρε. Δεν ξέρεις πως το λένε αυτό στα ελληνικά;» τον γιουχάρουν.  Χαμογελάει και συνεχίζει:  «Είμαι 19 στα 20 και ξεκίνησα το ΒΜΧ από τρία με τέσσερα χρόνια.  Από μικρός μου άρεσε.  Έβλεπα τα βίντεο με τα ποδήλατα να πετάνε πάνω από τις ράμπες και ήθελα να δοκιμάσω κι εγώ. Ο κόσμος μας μπερδεύει με του σκεϊτάδες.  Μας κοιτάνε άσχημα.  Νομίζουν ότι είμαστε χούλιγκαν και τέτοια.  Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.  Εμείς κάνουμε απλώς αυτό που αγαπάμε».