Δεμένοι μαζί, στη ζωή και στο θάνατο…

Η Μάνια Μπικώφ αφηγείται τη δικιά της ιστορία στο humanstories.gr… Μητέρα 4 παιδιών, σώζει ζωές στο Αιγαίο από τον περασμένο Νοέμβριο, παρέα με τον σύζυγό της, Σπύρο Μητριτσάκη και την καταπληκτική ομάδα της, στην Lifeguard Hellas Save & Rescue Volunteer Team…

«Ομφάλιος λώρος,  Δεμένοι μαζί, στη ζωή και στον θάνατο… Τι λέξεις κι αυτές… Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη, όταν τους είδα μαζί, μέσα στη θάλασσα… 

Θυμάμαι το παγωμένο νερό…τόσο παγωμένο που σου κοβόταν η αναπνοή και τον βοριά που πέρα απο τα κύματα και την ορμή τους έπαιρναν τα λόγια μας και τα λόγια σας στον αέρα..

Πριν το χάραμα μιας ακόμη ημέρας, απο αυτές που λες…δε μπορεί να στείλουν βάρκα σήμερα, από αυτές που πιστεύεις πως…αν υπάρχει ανθρωπιά στο παζάρι ψυχών θα τους προστατέψουν, από αυτές που ξαφνικά διαπιστώνεις πως…δυστυχώς, δεν υπάρχει λογική ,υπάρχει μονάχα χρήμα κι εκμετάλλευση.

Ο ναυαγοσώστης μας, που παρακολουθεί και σκανάρει με νυχτερινό και θερμικό κιάλι, εντοπίζει κάτι, θέλει επιβεβαίωση, η νυχτερινή βάρδια είμαστε σε λίγα λεπτά έτοιμοι, άλλωστε γι΄ αυτό είμαστε εκεί, στο Λιμαντζίκι με 24ωρο σταθμό. Στολές 5άρες, διπλά μποτάκια, γάντια, κουκούλες και πάλι το κρύο κυριαρχεί. Μα είναι κι αυτή μια από τις φορές που δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς τίποτε πέρα απο τον έγκαιρο εντοπισμό και τη διάσωση. Λειτουργείς ως ομάδα γιατί, αυτό είμαστε, αυτό μας κρατάει προσηλωμένους στο στόχο, αυτό μάς γεμίζει δύναμη, ο ένας από τον άλλο, ο ένας για τον άλλο. 

Η ώρα 05:14. Η τελευταία φορά που κοίταξα ρολόι …ξεκινάμε…Το σκάφος που πλησιάζει είναι μεγάλο ξύλινο, πόσα άτομα να είναι μέσα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Αρχίζουμε με τους προβολείς σινιάλα, ξυπνάμε την υπόλοιπη ομάδα “ επείγον περιστατικό”, ειδοποιούμε την ιατρική ομάδα και το λιμεναρχείο. Ολα αυτά, μηχανικά, αυτόματα και σε ελάχιστο χρόνο.

Ο χρόνος…μονάχα στιγμές σαν κι αυτή μπορείς να τον εκτιμήσεις..

Είμαστε οι πρώτοι που βλέπουμε ό,τι κάτι δεν πάει καλά με την πορεία του, πρέπει να μπούμε στο νερό , πρέπει να τους φέρουμε στην ακτή, στο σταθμό μας. Η ξύλινη βάρκα προσπαθεί να κρατήσει μια πορεία αλλά αυτή η πορεία τους πάει στον φάρο του Μολύβου, στην πιο απόκρημνη περιοχή. Πρέπει κόντρα στον καιρό, κόντρα στην ανικανότητα του χειριστή να την κατευθύνει, κόντρα στις πιθανότητες να πέσει στα βράχια να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να βγούν στην ακτή. Το λιμεναρχείο μας δίνει το ”οκ” για επέμβαση, η βάρκα είναι κοντά, εμείς έτοιμοι. Το σκάφος μας μπαίνει από την ακτή και δεν χρειάζεσαι παρά ελάχιστα μέτρα για να νοιώσεις πως αυτό που βιώνεις αυτήν τη στιγμή είναι άκρως επικίνδυνο για όλους…

ΠΩΣ..ΠΩΣ τους έστειλαν…μόνο αυτό αναρωτιέμαι…και πλησιάζουμε, μες το σκοτάδι μιας νύχτας που φεύγει, μέσα στο σκοτάδι του φόβου, βλέπεις τα πρώτα ίχνη φωτός, από τα ανακλαστικά των σωσιβίων κι από τα κινητά τους. Το φώς που ταξιδεύει πάντα πιο γρήγορα, σου γεμίζει ελπίδα…

Μα, μόλις πλησιάσεις…οι κραυγές..αυτές οι απελπισμένες φωνές σε γλώσσες που δνε μπορείς να καταλάβεις τι λένε, μα δε χρειάζεται για να νοιώσεις τον κίνδυνο, αυτές οι κραυγές μαζί με τα κλάμματα νομίζω είναι αυτό που δε θα σβήσει ΠΟΤΕ απο τη μνήμη. Πάμε κοντά, ακολουθούμε τις διαδικασίες, δε σκεφτόμαστε μονάχα εκτελούμε τα βήματα που πρέπει, αυστηρά ό,τι λέει το πρωτόκολλο…Αυτό σε σώζει, σε κρατάει συγκροτημένο, σε κρατάει μέσα στον εαυτό σου..

Βρεγμένοι και παγωμένοι όλοι, τα χέρια μουδιασμένα, δεν αισθάνεσαι το σκοινί που κρατάς, δεν αισθάνεσαι γενικώς…δεν πρέπει, δεν είναι ώρα. 

Πλησιάζουμε στην ακτή, μια απόσταση 500μ , με αυτόν το καιρό δεν ξέρουμε πόσο θα μας πάρει, οι κραυγές και τα κλάματα δε σταματάνε, νοιώθεις ανήμπορος μα δεν είσαι…είσαι ενας Θεός εκείνη τη στιγμή κι έτσι πρέπει να νοιώθεις κι εσύ και οι άλλοι 3 που είστε μαζί στο σκάφος κι οι πάνω απο 90 που βρίσκονται στο ξύλικο πλοιάριο, εκείνη την ατελείωτη ώρα μέχρι την ακτή.

Θυμάμαι το βλέμμα του νεαρού άντρα που εκτελούσε χρέη καπετάνιου.. Χαμένο κυριολεκτικά, πάσχιζε να ακολουθεί τις εντολές μας, πάσχιζε να επιβιώσει απο τις φωνές γύρω του, κοιτούσε μα δεν έβλεπε, σίγουρα μέσα του δεν είχε σταματήσει να προσεύχεται.

Πλησιάζουμε, είμαστε λιγότερο απο 150μ.. .εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τα κύματα είναι μεγάλα, η ξύλινη βάρκα σχεδόν ακυβέρνητη, τα σχοινιά μας πασχίζουν να την κρατήσουν σε πορεία, η αγωνία, η απελπισία, ο τρόμος, το κρύο, η παγωνία, οι κραυγές , τα κλάματα… όλα μαζί δοκιμάζουν τα όρια και τις αντοχές σου κι εκεί που πραγματικά πιστεύεις πως όλα θα πάνε, όπως ιδανικά τα έχεις σχεδιάσει, η ξύλινη βάρκα στρίβει στο πλάι, το κύμα την χτυπάει, οι άνθρωποι που είναι σχεδόν σκαρφαλωμένοι περιμετρικά της ,έτοιμοι να βγούν και να πατήσουν στεριά πρώτοι, πανικόβλητοι, χάνουν την ισορροπία τους, γλιστράνε κι έρχεται εκείνο το επόμενο κύμα που μόλις 80μ. από την ακτή, με δυνατό καιρό, που χτυπάει το ξύλινο αυτό πλοιάριο κι άτομα βρίσκονται στο νερό..

Εκείνο το δέκατο του δευτερολέπτου που μπροστά σου άνθρωποι πέφτουν στην αγριεμένη θάλασσα, ανήμποροι, που έχεις μια βάρκα έτοιμη να πέσει στις ξέρες και που όλα είναι θέμα πιθανοτήτων… εκείνο το δέκατο του δευτερολέπτου, κρατάει τόσο απίστευτα, τόσο πολύ οδυνηρά.. 

Δύο απο εμάς βουτάμε αμέσως, να πλησιάσουμε αυτούς που είναι στο νερό, η διασωστική μας βάρκα συνεχίζει να προσπαθεί να κατευθύνει την προσφυγική βάρκα στο σωστό σημείο, αλλά κι οι υπόλοιποι ναυαγοσώστες μας έχουν μπει ήδη στο νερό.

Τίποτα, μα απολύτως, τίποτα δεν έχει πια σημασία για μένα…Δε νοιώθω καν την αναπνοή μου, κολυμπάω και προσπαθώ ανάμεσα σε κάθε κύμα να διακρίνω που είναι, πόσοι είναι αυτοί που έπεσαν στο νερό. Φωνάζω ότι τους πλησιάζουμε, φωνάζω δυνατά να πάρω κι εγώ δύναμη από τη σιγουριά της φωνής μου, μιλάω ελληνικά, τι σημασία έχει, εκείνη τη στιγμή κανείς δεν ακούει στην πραγματικότητα τίποτα. Κολυμπάω με το κεφάλι ψηλά, μα τα κύματα είναι πάντα ψηλότερα και ξαφνικά μπροστά μου βλέπω το πιο τρομοκρατημένο βλέμμα που έχω δει ποτέ, φωνάζω ακόμη πιο δυνατά, προσπαθώ να χαμογελάσω, δε ξέρω αν τα κατάφερα τελικά, τον φτάνω, τον πιάνω απο το μπουφάν, φοράει μια μαύρη σαμπρέλα για σωσίβιο – κι ευτυχώς γιατι τον κρατάει στην επιφάνεια – κάτι μου λέει, πίνει νερό, κοιτάω εκεί που κοιτάει στο 1,5 μέτρο μια ακόμη σαμπρέλα, κενή, χωρίς παιδί μέσα… 

Η καρδιά μου νομίζω δεν πάλλεται πια…νομίζω σταμάτησε μαζί με την αναπνοή, μαίι με κάθε αίσθηση μου…τον ρωτάω ”που είναι;” μου δείχνει με το χέρι , στρίβω το κεφάλι μου βλέπω το πορτοκαλί σωσίβιο κανω 2-3 χεριές , δεν ξέρω και πιάνω το παιδί, που είναι μπρούμυτα με το σωσίβιο πιο βαρύ κι απο το πουλόβερ που φορούσε, το γυρνάω ανάσκελα (μη το δω μελανιασμένο, μόνο αυτό πρόλαβα να ευχηθώ μέσα μου) το αγοράκι ανοίγει τα μάτια, τρέμει και βγάζει νερό , όμως είναι ζωντανό. Αυτό μου αρκούσε..αυτό μου αρκεί ακόμη…

Τα επόμενα λεπτά η διασωστική μας βάρκα είναι δίπλα μου περισυλλέγει τον μπαμπά και το παιδί, οι σαμπρέλες μένουν στη θάλασσα, κοιτάω προς την ακτή κι είμαστε σχεδον στα 20μ. Για φαντάσου, να χάσεις μια ζωή στα 20μ…κολυμπάω και βγαίνω έξω από το νερό.Το πρώτο χάραμα δε θα αργήσει. Απο το νερό βγάλαμε έξι άτομα, από τη ξύλινη βάρκα 87!

93 ψυχές, πάνω απο 32 παιδιά, μια νύχτα απο αυτές που όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι σε ένα ζεστό κρεβάτι κι όμως κάποιοι με μόνο σκοπό το κέρδος τους έστειλαν με μια βάρκα να περάσουν απέναντι…

93 ψυχές, που μέρα πια, πριν τους μεταφέρουν στο καμπ, έχοντας πια ξεφύγει το σοκ του του ταξιδιού, έχοντας στα πόδια τους μια στέρεη γη, μας κοιτάνε και μας χαμογελάνε, με το πιο ζεστό χαμόγελο που μπορώ να θυμηθώ.

Όταν το Λιμαντζίκι αδειάζει στα βράχια, θα βρώ ξανά τις 2 σαμπρέλες, δεμένες ακόμη με ένα αυτοσχέδιο σχοινί. Σαν ομφάλιο λώρο…που τελικά και αυτή τη φορά σε κράτησε στη ζωή.

Μικρέ μου, όπου κι αν βρίσκεστε, να είσαι πάντα καλότυχος. Το όνομα σου σημαίνει πρίγκηπας, σημαίνει ηγέτης. Κι εγώ σου εύχομαι από καρδιάς, στο ψιθύριζα και τότε όταν σε κρατούσα αγκαλιά, ποτέ μα ποτέ στη ζωή σου να μη φτάσεις τόσο κοντά σε ένα τόσο άδικο τέλος.

Για τον Μιράν.

* Τη Μάνια Μπικώφ, τον σύζυγό τους Σπύρο Μητριτσάκη και την απίστευτη ομάδα τους, μπορείτε να τη βρείτε εδώ:

Lifeguard Hellas Save & Rescue Volunteer Team, www.savelife.gr – www.lifeguardhellas.gr
Phone: 00302109530177 Mob. 00306937444507 – 00306985662796.