Ακολούθησε το δικό σου Μύθο με οδηγό την Ικαρία!

Το πιο φτωχό νησί του Αιγαίου, κατάφερε να γίνει γνωστό στα πέρατα του κόσμου, Λόγω του καλού αέρα και του νερού του, ως  το νησί της μακροζωίας αλλά και του χαλαρού τρόπου ζωής των κατοίκων του. Στην Ικαρία ο ταξιδιώτης έχει την δυνατότητα να ακολουθήσει τον μύθο που του ταιριάζει και να τον ζήσει. Οι Ικαριώτες δε φορούσαν παπούτσια , ούτε κοιμόντουσαν σε κρεβάτια, αδιαφορούσαν επιδεικτικά για την άνεση που προσέφεραν αυτά. Απολάμβαναν όμως «καλή υγεία».

Η Ικαρία  ανήκει στο Ανατολικό Αιγαίο, δεν είναι ένα μικρό νησί, η ορεινή όμως μορφολογία, η έλλειψη φυσικών λιμένων και το συχνά τρικυμιώδες Ικάριο Πέλαγος ήταν οι τρείς βασικοί παράγοντες που συντέλεσαν στην  απομόνωση του νησιού από τον γεωγραφικό του περίγυρο.

Το όνομα:Η Ικαρία ή Ίκαρος, όπως είναι γνωστή στους κλάσικους χρόνους, συνδέει το όνομα της με τον μύθο του Ίκαρου, γιο του Δαιδάλου που έπεσε στα κύματα ενώ πετούσε, όταν ο ήλιος έλιωσε το κερί που συγκρατούσε τα φτερά του στους ώμους του. Οι ίδιοι οι Ικάριοι τον 6αιώνα π.Χ. επιθυμώντας να συσχετίσουν την πατρίδα τους με κάποιο διάσημο μυθικό γεγονός , διέδωσαν ότι ο Ίκαρος έπεσε κοντά στο νησί τους. Το όνομα Ικαρία σχετίζεται και με τη λέξη Καρ, τη ρίζα της ιωνικής λέξης που σημαίνει βοσκότοπος ενώ στη φοινικική γλώσσα η ρίζα της λέξης μακρύ είναι ikar. Στον διάβα του χρόνου, το νησί αναφέρεται και με άλλες ονομασίες όπως Οινόη, Ιχθυόεσσα, Ανεμόεσσα, και στο Βυζάντιο ως Μάκρη. Όποια όμως και να είναι η προέλευση του ονόματος του,  διατήρησε το Μύθο του και τον διαμόρφωσε ανάλογα με την εποχή…

 

 

Για την Ιστορία…Γύρω στο 750 π.Χ. Έλληνες από τη Μίλητο αποίκισαν την Ικαρία ιδρύοντας εγκαταστάσεις στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Κάμπος, την οποία τότε αποκαλούσαν Οινόη για το κρασί της. Τον 6ο αιώνα π.Χ. η Ικαρία συνενώθηκε με τη Σάμο και αποτέλεσε τμήμα της θαλάσσιας αυτοκρατορίας του Πολυκράτη. Εκείνη την εποχή χτίστηκε ο ναός της Αρτέμης της Ταυροππόλουστο Να, στη βορειοανατολική γωνία του νησιού. Ο Νας ήταν ιερός τόπος και για τους Προέλληνες κατοίκους του Αιγαίου και ένα σημαντικό λιμάνι του νησιού στην αρχαιότητα, ο τελευταίος σταθμός πριν εξερευνηθούν οι επικίνδυνες θάλασσες γύρω από την Ικαρία. Ήταν  κατάλληλο μέρος για τους ναυτικούς να κάνουν θυσίες στην Άρτεμη, η οποία εκτός των άλλων ήταν και προστάτης των θαλασσοπόρων. Η περιοχή του Να ήταν πλούσια σε νερά και δάση, εκεί σύχναζαν ελάφια και άλλα θηράματα. Το άγαλμα της λατρείας της θεάς ήταν αχειροποίητο ξόανο. Ο ναός διατηρούνταν σε καλή κατάσταση μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι κάτοικοι του Χριστού Ραχών από αμάθεια και δεισιδαιμονία, λεηλάτησαν το αρχαίο οικοδόμημα και με τα υλικά του έχτισαν την εκκλησία του χωριού. Ότι περίσσεψε,  μαρμάρινες πλάκες, αγάλματα και κίονες, θρυμματίστηκαν και έγιναν ασβέστης σε καμίνι που κατασκευάστηκε γι΄αυτόν τον σκοπό και διατηρείται έως σήμερα πολύ κοντά στα θεμέλια του ναού.Το 1939 έγιναν ανασκαφές στην περιοχή από τον Έλληνα αρχαιολόγο Λίνο Πολίτη. Μέσα σε τέσσερις μέρες αποκαλύφθηκαν τα θεμέλια δυο μικρών ναών. Κατά την Γερμανική και Ιταλική κατοχή της Ικαρίας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλά από τα τεχνουργήματα που είχαν βρεθεί από τον Πολίτη εξαφανίστηκαν. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση υπάρχουν ακόμα μαρμάρινα αγάλματα κάτω από την άμμο της παραλίας.

Το 14ο αιώνα μ.Χ. η Ικαρία ήταν κομμάτι της Γενοβέζικης αυτοκρατορίας στο Αιγαίο. Σε κάποια στιγμή αυτής της περιόδου οι Ικαριώτες κατέστρεψαν τα λιμάνια τους ώστε να αποτρέψουν την απόβαση των ανεπιθύμητων επισκεπτών.  Οι Ικαριώτες, βασισμένοι σε δικές τους κατασκευές, έχτισαν επτά πύργους-παρατηρητήρια κατά μήκος της ακτής. Μόλις εμφανιζόταν εχθρικό ή άγνωστο σκάφος, οι παρατηρητές άναβαν αμέσως φωτιά και έτρεχαν σε μία δεξαμενή η οποία ήταν πάντα γεμάτη με νερό. Τραβούσαν ένα ξύλινο βούλωμα το οποίο υπήρχε στη βάση και το νερό φυσικά διέρρεε. Οι φρουροί των άλλων παρατηρητηρίων ειδοποιούνταν από τη φωτιά ώστε να κάνουν ταυτοχρόνως το ίδιο. Στο εσωτερικό κάθε δεξαμενής σε κάθε κάστρο υπήρχαν πανομοιότυπες γραμμές με εκείνες στα σκεύη που χρησιμεύουν ως μεζούρες. Κάθε μια από αυτές τις διαμετρήσεις είχε και ένα διαφορετικό μήνυμα συνημμένο πάνω της: «επίθεση πειρατών», «προσέγγιση αγνώστου σκάφους», κλπ. Όταν το επίπεδο του νερού έφτανε στο κατάλληλο μήνυμα, οι «αποστολείς» επανατοποθετούσαν το βούλωμα στη δεξαμενή και έσβηναν τη φωτιά κι έτσι ο καθένας στους άλλους πύργους μπορούσε να διαβάσει το μέγεθος και την εγγύτητα του εκάστοτε κινδύνου.

 

 

Οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη, που είχαν την βάση τους στη Ρόδο, ασκούσαν εξουσία στην Ικαρία μέχρι το 1521 που η Οθωμανική Αυτοκρατορία ενσωμάτωσε την Ικαρία στις κτήσεις της. Τότε επιδεινώθηκε το πρόβλημα της πειρατείας, οπότε οι κάτοικοι του νησιού εφάρμοσαν την πρακτική της αφάνειας: τραβήχτηκαν στα ορεινά του νησιού, κρύβοντας τους οικισμούς, αλλά και τις κατοικίες τους. Για την αντιπειρατική άμυνα, εκτός από την “αφάνεια” (αραιοκατοίκηση και απόκρυψη των κατοικιών), υπήρχαν παρατηρητήρια – βίγλες, διάφορα σημεία συγκέντρωσης και άμυνας του πληθυσμού σε περίπτωση επιδρομών.  Οι Ικαριώτες λύντσαραν τον πρώτο Τούρκο φοροεισπράκτορα, αλλά κατά κάποιον τρόπο κατόρθωσαν να παραμείνουν ατιμώρητοι. Ένας Οθωμανός Αγάς,έβαλε δύο Ικαριώτες να τον κουβαλήσουν στα χέρια, πάνω σε ένα φορείο, οι Ικαριώτες μην αντέχοντας τον εξαναγκασμό, τον έριξαν στο γκρεμό, στην περιοχή Κακό Καταβασίδι. Όταν το έμαθε ο Σουλτάνος έστειλε να φέρουν τους προύχοντες του νησιού στην Κωνσταντινούπολη και τους ζήτησε να ονομάσουν τον ένοχο, αυτοί αρνήθηκαν αναλαμβάνοντας συλλογικά την “ούλοι εμείς εφέντη”. Η φράση έμεινε παροιμιώδης, τονίζοντας την αλληλεγγύη της κοινωνίας εκείνη την εποχή. Ο Τούρκος δικαστής βλέποντας πόσο ελεεινή είναι η εμφάνιση τους, αποφάσισε ότι δεν άξιζε να τιμωρήσει τόσο εξαθλιωμένους ανθρώπους και τους άφησε ελεύθερους να επιστρέψουν στον τόπο τους.

Οεπισκόπος Ιωσήφ Γεωργειρήνης, έμεινε στο χωριό Χριστός, σε σπίτι που διατηρείται ακόμα και σήμερα και που οι ντόπιοι το ονομάζουν «το σπίτι που έμεινε ο Δεσπότης». το 1677 περιέγραψε το νησί με 1.000 κατοίκους οι οποίοι ήταν οι φτωχότεροι στο Αιγαίο, επέμεναν όμως ότι κατάγονται από αυτοκράτορες του Βυζαντίου και ως πορφυρογέννητοι δεν καταδέχονταν να παντρεύονται ξένους . Το 1827 η Ικαρίααποσπάστηκε από τηνΟθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά αναγκάστηκε να αποδεχτεί την Τουρκική διοίκηση κάποια χρόνια μετά και παρέμεινε κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έως τις 17 Ιουλίου 1912 όταν εξεδίωξε μια μικρή τουρκική φρουρά κατά τη διάρκεια της Ικαριακής Επανάστασης. Την 17η Ιουλίου του 1912 οι επαναστάτες εξεδίωξαν τις μικρές τουρκικές φρουρές, με αρχηγό τον Γιατρό Μαλαχία και πεσόντα ήρωα τον Γεώργιο Σπανό.  Εξαιτίας των Βαλκανικών πολέμων, η Ικαρία αδυνατούσε να συνενωθεί με την Ελλάδα μέχρι το Νοέμβριο του του 1912. Για 5 μήνες παρέμεινε ανεξάρτητη πολιτεία, με τις δικές της ένοπλες δυνάμεις, σφραγίδες και ύμνο και το όνομα “Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας”. Με απόφαση της εθνοσυνέλευσης ενώθηκε με την Ελλάδα.Η πρώτη σημαία της ελευθέρας πολιτείας Ικαρίας ήταν μπλε με έναν λευκό σταυρό στη μέση.

 

 

Χαρακτηριστική απασχόληση των Ικαριωτώναπό τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα ήταν η παραγωγή και εμπορία ξυλοκάρβουνου. “Κομπανίες” Ικαριωτών ταξίδευαν για μήνες αρχικά στην Μικρά Ασία και μετά το 1922 σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας για τον σκοπό αυτό. Το νησί είχε τρομακτικές απώλειες σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Γερμανική και Ιταλική Κατοχή. Δεν υπάρχουν ακριβή νούμερα ως προς το πόσοι άνθρωποι λιμοκτόνησαν, αλλά στο χωριό Καραβόσταμο πάνω από 100 άτομα πέθαναν από ασιτία. Από τότε στο νησί, η πλειονότητα των κατοίκων είναι φίλα προσκείμενη στον Κομμουνισμό.

Τόπος εξορίας:Η Ελληνική Κυβέρνηση χρησιμοποιούσε το νησί ως τόπο εξορίας για περίπου 13.000 κομμουνιστές από το 1945 έως το 1949. Τόπος εξορίας ήταν άλλωστε και παλαιότερα κατά τον Μεταξά, αλλά και κατά τη βυζαντινή περίοδο όπου αυτοκρατορικές οικογένειες εξορίζονταν στο νησί.  Μέχρι σήμερα η Ικαρία ονομάζεται Κόκκινο Νησί ή Κόκκινος Βράχος, εξαιτίας των αριστερών πεποιθήσεων των κατοίκων.

Κάθε χωριό ένα Πανηγύρι:Το νησί έχει 50 περίπου χωριά και ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 8.423 κατοίκους. Πρωτεύουσα και βασικό λιμάνι του νησιού είναι ο Άγιος Κήρυκος στη νότια πλευρά του νησιού, με 2.400 κατοίκους και με νεοκλάσικα που στεγάζουν διοικητικές υπηρεσίες. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο, μέσα σε νεοκλασικό κτήριο, υπάρχουν πολλά αρχαία ευρήματα, αγγεία, στήλες, λίθινα και χάλκινα εργαλεία, αμφορείς που βρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας, κ.ά. Λειτουργεί και λαογραφικό μουσείο. Σε απόσταση 2χλμ. από τον Αγ. Κήρυκο βρίσκονται τα Θερμά, χωριό γνωστό για τις ιαματικές του πηγές  απ΄ όπου πήρε και το όνομα του φημισμένο  από την αρχαιότητα, η δεύτερη πόλη της Ικαρίας. Μάλιστα στην προσπάθεια τους να σώσουν και να δώσουν νέα πνοή στην περιοχή. Την διαφήμιζαν για τις θεραπευτικές της ιδιότητες δίνοντας της στα ελληνιστικά χρόνια νέο όνομα «Ασκληπιείς». Όχι μόνο για να αυξήσουν την πελατεία τους αλλά και για να προστατέψουν την περιοχή, από τις επιδρομές διεκδικώντας ένα καθεστώς ασυλίας, ανάλογο με αυτό που απολάμβανε το Ασκληπιείο της Κω. Στα νότια θα συναντήσετε και τον  Μαγκανίτη , γραφικό ψαροχώρι αμφιθεατρικά κτισμένο. Στη Βόρεια πλευρά του νησιού, την πιο τουριστική όπως λένε οι ντόπιοι, θα γνωρίσετε την Εύδηλο, το δεύτερο λιμάνι του νησιού. Χτισμένο σε μια μικρή πράσινη κοιλάδα αποτελεί το κέντρο της Βόρειας πλευράς του νησιού. Γραφικό λιμανάκι με όμορφα καπετανόσπιτα μπροστά και καφενεδάκια.Ο Κάμπος ή αλλιώς Οινόη η Αρχαία πρωτεύουσα του νησιούέγινε γνωστό για το πολύ καλό κρασί του τον παράμνιο οίνο. Έτσι ονόμαζαν κάποιοι  τα κρασιά που είχαν σκούρο χρώμα ενώ κάποιοι άλλοι αυτά που ήταν δυνατά με μεγάλη αντοχή και υπνωτικές ικανότητες.  Το κρασί ήταν το κύριο εξαγώγιμο προιόν της πόλης. Πρόκειται για ένα κρασί που παράγεται από τον χυμό που σταλίζει σιγά σιγά από τα κομμένα σταφύλια πριν τα συνθλίψουν οι εργάτες στο πατητήρι. Το τελικό προιόν δεν προορίζονταν για ευρεία κατανάλωση. Οι Ικάριοι δεν έβαζαν το πολύτιμο κρασί τους σε κοινούς αμφορείς αλλά σε ειδικά δοχεία. Έχυναν τον μούστο μέσα σε μεγάλα πήλινα πιθάρια, θαμμένα στο χώμα.

Τον 1αιώνα μ.Χ. υπήρχε διακεκριμένη αριστοκρατική τάξη που χρηματοδοτούσαν τη λειτουργία του Εφηβείου και γυμνασίου της Οινόης. Αλλά ανέλαβαν και τα έξοδα για την ανέγερση δύο δημόσιων κτιρίων: Το δημόσιο Λουτρό και ένα μικρό Ωδείο, για μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις. Το Ωδείο χρησιμοποιήθηκε τη βυζαντινή περίοδο ως διοικητήριο ή ηγεμονική κατοικία γι’ αυτό ονομάστηκε «Παλάτι» και δεσπόζει στην πλαγιά του λόφου της Αγίας Ειρήνης επάνω στην εύφορη κοιλάδα. Κτισμένο με μάρμαρο και ντόπιο ασβεστόλιθο και με ψηφιδωτά στο δάπεδο της ορχήστρας, το Παλάτι βρισκόταν κάποτε στο κέντρο της αρχαίας πόλις. Πολύ κοντά στο σημείο η παλαιά βυζαντινή  εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, άλλοτε αρχαίος ναός, αφιερωμένος στο Διόνυσο, από τον οι χριστιανοί πήραν τα υλικά και έκτισαν την εκκλησία. 252 αρχαία αντικείμενα έχουν βρεθεί και φυλάσσονται στην Αρχαιολογική Συλλογή του Κάμπου, δίπλα στην εκκλησία. Για να δείτε την συλλογή πρέπει να επικοινωνήσετε με τον φύλακα. Το αρνητικό ίσως που θα αντικρίσετε δίπλα σε αυτά τα αριστουργήματα είναι σκουπίδια και ξερά χόρτα που κάνουν την προσέγγιση σας δύσκολή στο χώρο του ωδείου αν δεν φοράτε κατάλληλα παπούτσια.Ο Αρμενιστήςανήκει στο δήμο Ραχών και αποτελεί το δημοφιλέστερο θέρετρο στην Ικαρία, με γραφικά ταβερνάκια δίπλα στο κύμα. Το ψαροχώρι Γιαλισκάρι  με την όμορφη Μαρίνα του και το χαρακτηριστικό εκκλησάκι πάνω στα βράχια(ενδείκνυται για Βάπτιση και Γάμο).Ο Νας, το ειδιλιακό μέρος που στην ακτή του καταλήγει μικρό ποτάμι που διασχίζει το καταπράσινο φαράγγι του Χάλαρη. Αρχαία πόλη όπου κατά την μυθολογία κατοικούσαν οι Ναϊάδες. Στην αρχαιότητα υπήρχε ένα από τα πιο φημισμένα Ιερά, αφιερωμένο στην Ταυροπόλο Αρτέμιδα Ενώ αρχαίο λιμάνι σώζεται σήμερα η προκυμαία και το δάπεδο του Ιερού. Ο Νας σήμερα είναι ευρέως γνωστός ως τόπος εναλλακτικού τουρισμού, με πληθώρα σκηνών να στήνονται στο πράσινο, φιλήσυχο και δροσερό τοπίο. Στις όμορφες ταβερνούλες της περιοχής μπορείτε εκτός από το φαγητό και το καλό κρασί να απολαύσετε τον ήλιο που χάνετε στη θάλασσα, συντροφιά με την απόλυτη γαλήνη του τοπίου.Ο Χριστός Ραχών, το κεφαλοχώρι του οροπεδίου Ράχες έχει 870 κατοίκους. Έγινε γνωστό για τους αργούς ρυθμούς του και για το ότι τα μαγαζιά ανοίγουν αργά το βράδυ. Μύθος,  αυτό ίσχυε παλαιότερα όταν οι ικαριώτες για να φυλαχθούν από τους Πειρατές κοιμόντουσαν το πρωί και έκαναν όλες τις εργασίες τους το βράδυ. Το χωριό ζει σε κανονικούς ρυθμούς απλά όλα μένουν ως αργά ανοιχτά και αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε και τους ντόπιους… Αν βέβαια έρθετε τον Αύγουστο τότε το σέρβις θα καθυστέρηση λίγο αλλά όχι λόγω της χαλαρής διάθεσης  αλλά της πολυκοσμίας… Το χωριό είναι όμως πανέμορφο και χαλαρό από μόνο του. Θα αφήσετε το αυτοκίνητο σας στο παρκινγκ και θα απολαύσετε τη βόλτα σας, το φάγητο σας, το γλυκό σας και γιατί όχι και το ποτό σας,  στο πλακόστροτο δροσερό χωριό. Τα παραπάνω χωριά είναι και τα πιο χαρακτηριστικά του νησιού από όπου όμως και αν περάσετε κάντε μια στάση για Ικαριώτικη Λεμονάδα και φωτογραφήστε τα. Αγ. Δημήτριος, Αγ. Πολύκαρπος, Βρακάδες, Περδίκι κ.α.

 

 

Τι  άλλο πρέπει να δείτε

Δράκανο: Αρχαία πόλη που θεωρείται και πατρίδα του Διόνυσου. Βρίσκεται στην περιοχή Φανάρι στο ανατολικότερο σημείο του νησιού. Σήμερα σώζονται ερείπια του αρχαίου κάστρου και πάνω σε ύψωμα ο Πύργος του Δράκανου, κυκλικό οικοδόμημα Αλεξανδρινής εποχής, 4ου π.Χ. αιώνα.

Κάστρο του Κοσκινά: Φρούριο Βυζαντινής εποχής, έργο του 10ου αιώνα, κοντά στο χωριό Κοσοίκια στη βόρεια περιοχή του νησιού. Μέσα στο φρούριο βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Δοργανά. Δυστυχώς δεν μπορείς να το πλησιάσεις εκτός αν είσαι κατσικάκι.

Άγιος Πολύκαρπος: Λαογραφικό Μουσείο (από ιδιωτική πρωτοβουλία).

Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας: Χτίστηκε τον 17ο αιώνα. Βρίσκεται δυτικά του Αγ. Κηρύκου κοντά στον Ξυλοσύρτη. Μέσα στο μοναστήρι βρίσκεται η εκκλησία του Αγ. Μακαρίου.

Μοναστήρι της Παναγίας στο Μουντέ: Μοναστήρι του 13ου αιώνα με τοιχογραφίες και παλιές εικόνες. Βρίσκεται κοντά στο Χριστό Ραχών σε μια μαγευτική καταπράσινη τοποθεσία με εκπληκτική θέα.

Μοναστήρι της Οσίας Θεοκτίστης: Βρίσκεται στο χωριό Πηγή κοντά στον Κάμπο. Η εκκλησία είναι αγιογραφημένη με την τεχνική φρεσκό ακολουθώντας Αγιορείτικη διάταξη.

Ιερά μονή Μαυριανού: Νότια από το Να, στις δυτικές ακτές του νησιού.

Αρχιτεκτονική. Το κύριο στοιχείο της Ικαριώτικης αρχιτεκτονικής, στα ορεινά κυρίως χωριά, είναι η παρουσία της γρανιτόπλακας και του σχιστόλιθου στις στέγες των σπιτιών. Τα τοπικά υλικά “εξαφάνιζαν” από το βλέμμα των πειρατών τα σπίτια και προστάτευαν τους νησιώτες. Σπίτια απλά, χωρίς ανέσεις. «Σπίτι όσο να χωράς και γη όσο Να θωρείς». Δυστυχώς όμως δεν θα δείτε πολλά τέτοια σπίτια.

Τα μοναδικά Ικαριώτικα Πανηγύρια

 Ο Ικαριώτικος χορόςχορεύεται στα τοπικά πανηγύρια. Τα τελευταία χρόνια τα πανηγύρια έχουν “ξαναγεννηθεί” με την συμμετοχή της νεολαίας αλλά και των επισκεπτών του νησιού τα καλοκαίρια.  Στα Ικαριώτικα πανηγύρια, οι διοργανωτές είναι όλοι εθελοντές του χωριού που μαγειρεύουν (βραστό και ψητό κατσίκι, πατάτες, σαλάτες, κλπ.), σερβίρουν, ενώ η ορχήστρα με κυρίαρχο το βιολί δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στον Ικαριώτικο χορό. Τα έσοδα χρησιμοποιούνται στην συνέχεια για έργα της κοινότητας του χωριού.  Και φυσικά ξεκινούν μετά της 11 το βράδυ ως νωρίς το πρωί…

Πανηγύρια: 05 Μαΐου – Κάμπος, 21 Μαΐου – Αυλάκι, Ιούνιος – Αγ. Πάντων Δρούτσουλας,29 Ιουνίου – Πλατάνι, 01 Ιουλίου –Καραβόσταμο, 17 Ιουλίου – Αρέθουσα,  20 Ιουλίου – Πηγή, 26 Ιουλίου – Πετροπούλι και Καραβόσταμο, 27 Ιουλίου – Φείδως (Αυλάκι), 06 Αυγούστου – Φραντάτο , Δάφνη και Σταύλος, 10 Αυγούστου –Στελί, 15 Αυγούστου – Κοσσοίκια, Ακαμάτρα και Καραβόσταμο, 27 Αυγούστου – Μάραθο,  10 Φεβρουαρίου – Κάλαμος, 23 Φεβρουαρίου – Αγ. Πολύκαρπος, 25 Μαρτίου –Μαυριανού, 23 Απριλίου –Αμάλου, 14 Μαΐου – Αγ. Ισίδωρου, 24 Ιουνίου – Αγ. Ιωάννης (Χριστός Ραχών), 30 Ιουνίου –Πέζι, 01 Ιουλίου –Μανδριά, 20 Ιουλίου – Καρές, Προφήτης Ηλίας, Βρακάδες,  26 Ιουλίου –Καρκινάγρι, 27 Ιουλίου – Αγ. Παντελεήμονας,  06 Αυγούστου – Κάλαμος, Χριστός Ραχών,15 Αυγούστου – Γιαλισκάρι, Κουνιάδοι, Λαγκάδα,   27 Αυγούστου –Μανδριά, 29 Αυγούστου –Προεσπέρα, 26 Οκτωβρίου – Αγ. Δημήτριος,  07 Ιανουαρίου –Προεσπέρα, 30 Ιανουαρίου – Τριών Ιεραρχών, Ξυλοσύρτης, 01 Ιουλίου – Αγ. Αναργύρων, Θέρμα,  07 Ιουλίου – Αγ. Κυριακής, Φάρος,  15 Ιουλίου – Αγ. Κήρυκου, Αγ. Κήρυκος,  17 Ιουλίου – Αγ. Μαρίνας, Αγ. Κήρυκος,  20 Ιουλίου – Προφήτη Ηλία, Γλαρέδο και Μηλιοπό,  26 Ιουλίου – Αγ. Παρασκευής, Ξυλοσύρτης και Περδίκι, 27 Ιουλίου – Αγ. Παντελεήμονα, Αγ. Παντελεήμονας, 06 Αυγούστου – Μεταμόρφωση του Σωτήρος, πανηγύρι Οξέ,  15 Αυγούστου – Κοίμηση της Θεοτόκου, Χρυσόστομος, Παναγιά, Περδίκι και Μονοκάμπι,  27 Αυγούστου – Αγ. Φανουρίου, Αγ. Παντελεήμονας,  29 Αυγούστου – Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου, Μαυράτο,  08 Σεπτεμβρίου – Γέννηση της Θεοτόκου, Πλαγιά,  17 Σεπτεμβρίου – Αγ. Σοφίας, Μονοκάμπι.

Παραλίες: Πρώτη και καλύτερη η πανέμορφη οργανωμένη  παραλία της Μεσακτής με τα αλμυρίκια, ανάμεσα στο χωριό Γιαλισκάρι και στο Αρμενιστη. Τα απογεύματα μαζεύονται οι λάτρεις των watersport και δαμάζουν τα κύματα. Η παραλία στον Κάμπο ενώ ιδιαίτερη παραλία είναι και αυτή στον Να, δίπλα στο ναό της Άρτεμης,  η οποία απλώνεται στις εκβολές ενός ποταμού. Κατεβείτε τα σκαλάκια για να την προσεγγίσετε και βουτήξτε. Η Σεϋχέλλες,δημιουργήθηκε τεχνητά από άμμο που εξήχθηκε κατά την διάνοιξη του τούνελ του Μαγγινίτη. θα πρέπει να περπατήσετε ένα δεκάλεπτο ανάμεσα πάνω απ΄ τις πέτρες για να την προσεγγίσετε, αλλά θα σας αποζημιώσει αυτό που θα δείτε μόλις φτάσετε. Τέλος, το Φανάρι ( Φάρος ) είναι η πιο μεγάλη παραλία του νησιού και τα αλμυρίκια κατά μήκος της χαρίζουν απλόχερα τη σκιά τους.  Είναι δίπλα στο αεροδρόμιο και διαθέτει και καταδυτικό κέντρο.

Φαγητό :Στην Ικαρία θα φάτε ποιοτικά και οικονομικά. Θα δοκιμάσετε αγριοκάτσικο με μυρωδικά και πατάτες φούρνου, σουφικό (με μελιτζάνες και κολοκυθάκια), Καθούρα τοπικό τυρί και φυσικά άφθονο κρασί. Στο  ….. θα γευτείτε ικαριώτικη σαλάτα με ζεστή πατάτα, γαύρο ξυδάτο και ικαριώτικα μπουρεκάκια. Στο Χριστό Ραχών, θα φάτε στην ταβέρνα του Ορφέα. Αφού καθίσετε η οικοδέσποινα θα σας καλοσωρίσει με το πιο γνήσιο χαμόγελο της, εδώ θα φάτε την νόστιμη χωριάτική, αυθεντικές πατάτες τηγανιτές, καταπληκτικά σουβλάκια και όταν έρθει ο λογαριασμός θα θέλουν να πληρώσουν όλοι… Όσο για γλυκό χωρίς πολύ συζήτηση στο Γυναικείο Συνεταιρισμό στο Χριστό και στο Αρμενιστή για κατσικίσιο Παγωτό.

Από την Ικαρία μπορείτε να επισκεφτείτε τους Φούρνους και την Μύκονο. Μονοήμερη εκδρομή από το Λιμάνι του Αγ. Κήρυκου για Φούρνους, Πληροφορίες λιμενικός σταθμός Φούρνων:22750 51207, λιμενικός Σταθμός Αγ. Κήρυκου 22750 22207. Ενώ η Εύδηλοςσυνδέεται με τη Μύκονο, τη Πάτμο, τους Λειψούς και τη Σάμο. Για περισσότερες πληροφορίες: Λιμεναρχείο Πειραιά 210.45.93.150, 210.42.26.000 – Λιμεναρχείο Εύδηλου 22750.31.007.