Αφιέρωμα στην Καππαδοκία και στα Καραμανλίδικα

Η Καππαδοκία (εικ.1) βρίσκεται στην Κεντρική Μικρά Ασία και αποτελεί ένα οροπέδιο με υψόμετρο που κυμαίνεται από 1000 – 1500μ. Το οροπέδιο αυτό είναι καλυμμένο από στρώματα ηφαιστειακής λάβας, με πάχος εκατοντάδων μέτρων, που δημιουργήθηκαν από τις εκρήξεις των 19 ηφαιστείων της περιοχής, που διήρκεσαν ολόκληρες γεωλογικές περιόδους, με αποτέλεσμα να εξαφανισθεί η υπάρχουσα εσωτερική θάλασσα κατάλοιπο της οποίας είναι η λίμνη Τάτα (Τουζ : αλάτι, Γκιολού : λίμνη, κατά τους Τούρκους). Η λίμνη αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες πιο αλμυρές λίμνες στον κόσμο. Το κυριότερο από τα ηφαίστεια, αυτά είναι το όρος Αργαίος ( Έρτζιγιας) με ύψος 3.916μ., (εικ.2) που είναι ανενεργό πάρα πολλά χρόνια και κατά την παράδοση εδώ σκότωσε το δράκο ο Άγιος Γεώργιος.

Οι καιρικές συνθήκες της περιοχής δημιούργησαν το ιδιαίτερο μορφολογικό στοιχείο, τις νεραϊδοκαμινάδες (εικ.3,4,5,6,7,8,9,10), οι οποίες απλώνονται κατά χιλιάδες δημιουργώντας ένα τοπίο μοναδικό στον κόσμο για το λόγο αυτό η UNESCO έχει συμπεριλάβει την Καππαδοκία στη λίστα των 7 ωραιότερων περιοχών της Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Η Καππαδοκία είναι η γη των προγόνων μου και από τον πατέρα και από την μητέρα μου. Το επώνυμο Ντοκμετζίογλου σημαίνει ο γιος (ογλού) του χυτοσιδερά (ντοκμετζί) στα Τούρκικα. Όπως έμαθα κάποιος πρόγονος μου στην Καππαδοκία ήταν χυτισιδεράς και κατασκεύαζε εκτός των άλλων και μανουάλια για τις εκκλησίες, εξ΄ου και το επώνυμο αυτό. Στην Καππαδοκία το φαινόμενο αυτό ήταν συνηθισμένο, το επάγγελμα να καθορίζει το επώνυμο.

Πατήστε εδώ για τις ενδεικτικές φωτογραφίες απο την Καππαδοκία…

 

 

Οι Καππαδόκες στην πλειοψηφία τους μιλούσαν μόνο τουρκικά. Αυτό συνέβη επειδή οι Οθωμανοί όταν κατέκτησαν την Καππαδοκία, όπως συνέβαινε συνήθως, τους ζήτησαν να γίνουν Μουσλουμάνοι. Επειδή όμως ήταν πολύ πιστοί Χριστιανοί, δηλαδή καρά ιμανλήδες, (καρά = μαύρος, ιμανλής = πιστός) γι΄αυτό και τους ονόμασαν Καραμανλήδες, δεν δέχθηκαν να αλλαξοπιστήσουν. Τότε οι Τούρκοι τους υποχρέωσαν να αλλάξουν την γλώσσα τους. Αυτό το δέχθηκαν διατήρησαν όμως την ελληνική γραφή για να μη χάσουν την επαφή με τη γλώσσα τους. Μάθαιναν και ήξεραν το ελληνικό αλφάβητο και έγραφαν τα τούρκικα με ελληνικά γράμματα, που ήταν μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Κυκλοφορούσαν σχολικά, εκκλησιαστικά βιβλία, ευαγγέλια, μυθιστορήματα, περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες με αυτή τη γραφή (εικ.11,12).Υπήρχαν τυπογραφεία που τύπωναν τέτοια βιβλία και στην Ελλάδα μέχρι το1935.

Η γιαγιά μου Χαρίκλεια Ντοκμετζίογλου, που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Καισάρεια, ήταν τουρκόφωνη δηλαδή μιλούσε μόνο τουρκικά. Ήξερε όμως το ελληνικό αλφάβητο και διάβαζε βιβλία με την Καραμανλίδικη γραφή. Λόγω της τουρκόφωνης γιαγιάς μου ήμουν δίγλωσσος από τότε που άρχισα να μιλάω.

 

                                                                                              

    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           Εικόνα 11