Όσο υπάρχουν νέοι…

Στην άκρη του πρόχειρου καταυλισμού που έχει στηθεί στην ΕΚΟ, μια ομάδα με νέους και νέες, είναι εκτός κλίματος. Είναι εύθυμοι, γελούν λέγοντας αστεία μεταξύ τους και με πλησιάζουν με περιπαικτική διάθεση. Είναι σαν να πηγαίνουν εκδρομή. «Από πού είστε;» τους ρώτησα. «Από την Συρία» μου απαντούν όλοι μαζί και στην συνέχεια τον λόγο παίρνει ο μοναδικός της παρέας που μιλά καλά αγγλικά.

«Είμαστε από διάφορες πόλεις της Συρίας» μου λέει και συνεχίζει: «Γνωριστήκαμε στην Τουρκία και ταξιδεύουμε όλοι μαζί με τελικό προορισμό την Γερμανία. Στην Συρία δεν μπορείς πλέον να ζήσεις. Ο πόλεμος έχει επηρεάσει τα πάντα. Ακόμη και αν δεν είσαι σε πόλη όπου γίνεται πόλεμος, υπάρχει κίνδυνος να σε πάρουν στον στρατό και να σε υποχρεώσουν να σκοτώσεις άλλους Σύριους».

«Εμείς είμαστε κούρδοι» μου λένε τα κορίτσια, ενώ πετάγεται ένας τρίτος. «Μιλάς γαλλικά;» μου λέει. «Όχι. Μόνον αγγλικά και ιταλικά» του απαντάω. «Κρίμα δεν θα μιλήσουμε» συνεχίζει και γελάει. Είναι όλοι τους χαρούμενοι και δεν συμμερίζονται το άγχος των οικογενειών με τα μικρά παιδιά. Χαίρονται επειδή γλύτωσαν από τον πόλεμο, δίχως να γνωρίζουν τι τους περιμένει στην χώρα προορισμού τους. Το μέλλον τους είναι αβέβαιο, όμως είναι ένα μέλλον μακριά από τον πόλεμο. Τους εύχομαι καλή τύχη…