Το παιχνίδι της βροχής των Ιωαννίνων!

«Πεπρωμένο φυγείν, αδύνατο». Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του και κανείς δεν ξέρει  παράλληλα, τι στροφές  μπορεί  πάρει η ζωή του και που θα καταλήξει. Κάπως έτσι, εξελίχθηκε η ιστορία του Μιχάλη Μερτζιανίδη. Δημοσιογράφου από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος το 1999, αποφάσισε να φύγει από  την ΕΡΤ3  όπου εργαζόταν με ειδικότητα το ρεπορτάζ μπάσκετ και να αλλάξει καριέρα. Να γίνει καθηγητής φυσικής αγωγής, αφού αυτό είχε σπουδάσει. Ως «ερωτικός μετανάστης» όπως λέει ο ίδιος, βρέθηκε στα Γιάννενα κι εκεί, «η βροχή της πόλης, γέννησε το «Run and Out».  Ένα παιχνίδι, που απέσπασε το βραβείο FAIR PLAY VOX AWARD το 2016 και τα οκτώ χρόνια που μεσολαβούν από την «γέννηση» του μέχρι σήμερα, το έχουν παίξει δέκα χιλιάδες παιδιά στα σχολεία όλης της Ελλάδας.

 

 

Ο κινητήριος μοχλός του Μιχάλη Μερτζιανίδη, σε όλες της επιλογές του, πέρα από το πεπρωμένο, ήταν η αγάπη του για τα παιδιά και η διάθεσή του, να κινηθεί ακόμη και με αντισυμβατικό τρόπο, στην προσπάθεια του να βοηθήσει τους μαθητές του να ανακαλύψουν πράγματα και να γίνουν καλύτεροι. Πέρυσι μάλιστα, ξεκίνησε να διδάσκει ιστορία στους μαθητές του, με την χρήση video games! «Ότι μου έρχεται στο κεφάλι το κάνω», λέει ο Μιχάλης και συνεχίζει: «Φυσικά για να βοηθήσω τα παιδιά. Πέρυσι κάναμε ιστορία με κάποια παιχνίδια που επέλεξα και που είχαν ως θέμα την πειρατεία, την Γαλλική επανάσταση, και τη βιομηχανική επανάσταση. Η ιστορία, είναι η μεγάλη μου αγάπη. Τα μαθήματα τα κάναμε σε μια αίθουσα ξενοδοχείου στα Ιωάννινα, εκτός σχολικών ωρών και τα παιδιά όχι μόνον ενθουσιάστηκαν, αλλά έμαθαν πράγματα για την ιστορία, τα οποία δε θα ξεχάσουν ποτέ. Μιλήσαμε και με τους γονείς και τους εξήγησα όσον αφορά τα video games τι πρέπει να προσέχουν. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να ψάξεις αρκετά, ώστε να βρεις τα κατάλληλα παιχνίδια, τα οποία έχουν τις απαραίτητες πληροφορίες και  την ιστορική τεκμηρίωση. Πρέπει να έχεις γνώσεις, όμως εμένα μου αρέσουν πολύ κι η ιστορία και τα video games. Χρειάζεται γνώση κι αγάπη. Χρειάζεται διάθεση. Να μην λες, «Α! δεν πληρώνομαι γι’ αυτό εγώ. Δε θα το κάνω». Εγώ αγαπώ πολύ τα παιδιά και θέλω να τους δώσω πράγματα. Εύχομαι κι οι κόρες μου να προσπαθήσουν στο μέλλον για άλλα παιδιά».

 

 

 

Ο Μιχάλης ξεκίνησε την δημοσιογραφική του καριέρα, παράλληλα, με τις σπουδές του στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης. «Ξεκίνησα το 1987 στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη». Άρχισα με την Αγγελική Βαρδαμάσκου, γράφοντας μπάσκετ. Το πρώτο παιχνίδι που έγραψα, ήταν Μεντ – Νέστωρας. Έγραψα ένα κατεβατό με ανάλυση του αγώνα και την άλλη μέρα, περίμενα να το δω δημοσιευμένο. Μόλις είδα ότι είχε μόνον τις συνθέσεις και τους πόντους, έπαθα σοκ», θυμάται ο Μιχάλης και συνεχίζει: «Το 1990 πήγα στο TV Μακεδονία, μέχρι το 1993. Το 1993 άρχισα να δουλεύω στην ΕΡΤ 3, μέχρι το 1999 που πήγα στην Κέρκυρα ως καθηγητής φυσικής αγωγής. Η δημοσιογραφία, είναι μέσα στο αίμα μου. Είναι σαράκι. Οι συγκυρίες όμως και το κλείσιμο της Θεσσαλονίκης, στην οποία παρέμεινα μέχρι το τέλος της με οδηγήσανε στο να αφήσω την μια από της αγάπες μου, για την άλλη. Την δημοσιογραφία για τα παιδιά. Την πρώτη χρονιά που ήμουν στην Κέρκυρα, ήμουν σε γραφείο. Στην δημοσιογραφία, δεν είχαμε ποτέ ωράριο. Κανένας δημοσιογράφος δεν έχει. Δουλεύεις 24 ώρες το 24ωρο, όλες τις μέρες. Στην Κέρκυρα όμως, βρέθηκα να μην έχω τι να κάνω από την Παρασκευή το μεσημέρι μέχρι την Δευτέρα που θα πήγαινα ξανά στην δουλειά μου. Μου φάνηκε πολύ περίεργο. Τόσος πολύς ελεύθερος χρόνος. Όταν πήγα σε σχολείο και άρχισα να ασχολούμαι με παιδιά τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα».

 

 

 

Το «Run and Out» γεννήθηκε το 2009 στα Ιωάννινα. «Το γέννησε η βροχή των Ιωαννίνων και το αγάπησε όλη η Ελλάδα», λέει ο Μιχάλης Μερτζιανίδης. «Στα Γιάννενα, όταν αρχίζει να βρέχει, βρέχει» συνεχίζει: «Ημουν στο 10ο δημοτικό κι επειδή έβρεχε για πολλές μέρες πήγαμε στο υπόστεγο του σχολείου, είπαμε να παίξουμε ένα παιχνίδι. Αρχίσαμε να παίζουμε και με τα ίδια τα παιδιά, μιλούσαμε κι ουσιαστικά το φτιάξαμε όλοι μαζί. Την πρώτη φορά που διοργανώσαμε πρωτάθλημα σχολείου για το Run and Out με συμμετοχή δύο τάξεων του σχολείου κι έξι τμήματα, στην αυλή, είχαμε 1000 θεατές! Τα παιδιά πηγαίνανε στο σπίτι και λέγανε στους γονείς τους πόσο φανταστικό παιχνίδι είναι. Έτσι γεννήθηκε και φτάσαμε στο ευρωπαϊκό βραβείο fair play το 2016. Τότε, τα παιδιά με τα οποία φτιάξαμε το παιχνίδι, ήταν στην τρίτη και τετάρτη δημοτικού. Κάποια από αυτά πηγαίνουν τρίτη λυκείου τώρα και κάποια έχουν περάσει στο πανεπιστήμιο. Όταν ψάχναμε για όνομα, τα παιδιά το βάφτισαν «Run and Ούστ». Μαζί με τον σκιτσογράφο, τον Δημήτρη Δημαρέλο το αλλάξαμε σε Run and Out. Με τον καιρό, βάλαμε κι άλλους κανόνες και το κάναμε ακόμη πιο ενδιαφέρον. Στο παιχνίδι, εγώ δεν επεμβαίνω καθόλου.  Τα παιδιά μόνα τους βγάζουν τον αρχηγό, μόνα τους φτιάχνουν τις ομάδες και μόνοι τους ελέγχουν το παιχνίδι.  Μάλιστα στις κάρτες, ανάμεσα στην κίτρινη και την κόκκινη έχω βάλει και μια πορτοκαλί, για να καταλαβαίνουν τα παιδιά το λάθος τους. Το ποινολόγιο είναι αυστηρό. Όταν παίζουμε το Run and Οut στο σχολείο, δεν το λέμε πρωτάθλημα. Το λέμε αθλητική γιορτή. Είναι ένα παιχνίδι που το γέννησε η βροχή των Ιωαννίνων, το αγκάλιασε η Ελλάδα κι απέσπασε Ευρωπαϊκό βραβείο. Στόχος του είναι να περνάνε τα παιδιά καλά και προσπαθώ, ώστε να μην χρειαστεί κανένα παιδί να βάλει ούτε ευρώ από την τσέπη του για το παιχνίδι αυτό. Μέχρι τώρα, καταφέρνουμε να βρίσκουμε χορηγούς για τις μπλούζες και τα μετάλλια».

 

 

Ένας ερωτικός μετανάστης, λόγω συγκυρίας, παράτησε την δημοσιογραφία και βρέθηκε στα Γιάννενα, εκεί όπου η βροχή της πόλης και η δική του αγάπη για τα παιδιά, δημιούργησαν ένα παιχνίδι το οποίο απέσπασε το Ευρωπαϊκό βραβείο Fair play. «Όσο τα παιδιά θα παίζουν το παιχνίδι αυτό και θα χαίρονται τόσο το Run and Out, θα υπάρχει. Μόλις θα σταματήσουν να χαίρονται με αυτό, θα σταματήσει να υπάρχει και το παιχνίδι, έτσι απλά», δηλώνει ο Μιχάλης Μερτζιανίδης και τελειώνει με μια συμβουλή για τους γονείς: «Να προσέχουμε τα παιδιά μας και να τα αγαπάμε. Αυτά έχουν μεγαλύτερη σημασία κι όχι εμείς. Να μην τους φορτώνουμε τη δική μας ζωή».

 

 

Η ταινία του Run and out, γυρίστηκε από τα ίδια τα παιδιά!