Εδώ κι αν υπάρχει Φιλότιμο… Στο βράχο της Τελένδου!

Στο μικρό βασίλειο της Τελένδου, στο μικρό καλοσχηματισμένο βράχο, κοντά στην Κάλυμνο, ζει η Σεβαστή Ντούνια μαζί με τον σύζυγό της, τον Σπύρο Τσάμη. Η Σεβαστή μεγάλωσε στο νησί της Τελένδου, ενώ ο Σπύρος κατάγεται από τη Λάρισα. Η Σεβαστή είναι γνήσια νησιωτοπούλα. Χαρούμενη, απλή, πρόθυμη να σε βοηθήσειμε την ιδιαίτερη μελωδική ντοπιολαλιά της. Η οικογένεια της Σεβαστής είναι ψαράδες, όπως κι οι περισσότεροι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού. Παλαιότερα στο νησί υπήρχαν και πολλοί σφουγγαράδες. Πλέον δεν υπάρχουν σύμφωνα με τα λεγόμενά της. «Είμαι γέννημα θρέμμα από το νησί. Η οικογένεια μου κρατάει το νησί. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που έρχονται την άνοιξη κι ασχολούνται με τον τουρισμό. Αλλά αυτοί φεύγουν το χειμώνα. Μένουν μόνο οι ψαράδες».

Το χειμώνα στην Τέλενδο ζουν είκοσι, με εικοσιπέντε άτομα. Όλο το νησί μια μεγάλη οικογένεια. Στο ερώτημα μου αν μαλώνουν μεταξύ τους, η καλοσυνάτη Σεβαστή αποκρίθηκε πως δε μαλώνουνε ποτέ. «Δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Είμαστε μια πολύ μικρή κοινωνία. Κι ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο».

Η ζωή στο μικρό νησί είναι απλή. Χωρίς υπερβολές και φωτεινές βιτρίνες. Παρόλα αυτά η Σεβαστή νιώθει τυχερή διότι μεγάλωσε δίπλα στη φύση. Ανέμελα και με πολύ παιχνίδι. Δε θεωρεί ότι της λείπει κάτι. Τα έχει όλα στο μικρό της νησάκι. Όλα όσα χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένη. Την οικογένεια της και τους αργαλειούς της. Έναν στο σπίτι κι έναν στο μαγαζί της. «Την  αγαπώ αυτή την τέχνη. Την έμαθα από τη θεία μου. Κάνω κουρελούδες το χειμώνα και το καλοκαίρι τις πουλώ στους τουρίστες. Μου έγιναν προτάσεις για μαγαζιά. Εγώ δε θέλω. Δε θέλω να μου επιβάλουν να κάνω πράγματα. Θέλω να δουλεύω όταν εγώ νιώθω την επιθυμία. Κάνω αυτό που μου αρέσει με τον τρόπο που θέλω εγώ. Κάνω και τσάντες», μας λέει με καμάρι.

Κάθε σπίτι έχει έναν αργαλειό στο νησί. Αν κι η Σεβαστή επιμένει ότι σε όλα τα μέρη της Ελλάδας είχαν αργαλειό. Μόνο που στην Τέλενδο τους έχουν κρατήσει. «Τον αργαλειό τον αποκαλούσαν νοικοκυρά. Ότι παλιό ήταν για πέταμα, ο αργαλειός το ανακύκλωνε. Φτιάχναμε ρούχα, κουβέρτες, κουρτίνες. Τα πάντα».

Το βασικό πρόβλημα του νησιού είναι το λιμανάκι του. Η Σεβαστή θυμάται ακόμη ότι από τότε που ήταν πέντε ετών, επισκεπτόντουσαν το νησάκι δήμαρχοι και βουλευτές και ρωτούσαν τους ντόπιους ποιο είναι το πρόβλημα τους  για να το λύσουνε. Τα χρόνια περάσανε. Η Σεβαστή μεγάλωσε. Έκανε τη δική της οικογένεια και το πρόβλημα του μικρού βασιλείου παραμένει άλυτο. «Έχουμε καταντήσει παλιά ελληνική ταινία. Το λιμάνι είναι ένα σοβαρό θέμα. Αν έχει φουρτούνες τα καΐκια των ανθρώπων κινδυνεύουν. Αλλά δε γίνεται τίποτα», μας λέει με πικρία και συνεχίζει: «Σίγα αυτοί εκεί πάνω να μην ενδιαφερθούν για μας. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ούτε θα αλλάξει».

Το επισκευάζουν μόνοι τους και προσεύχονται να μη το διαλύσει η θάλασσα. «Κάνει πια άσχημους καιρούς. Έχει φοβερές φουρτούνες και κάποια στιγμή θα τα σπάσει όλα. Όταν έχει φουρτούνες οι άνθρωποι τρέχουν στο λιμάνι, να σώσουν τις περιουσίες τους. Με βάρδιες. Δεν κοιμούνται. Είναι το ψωμί μας. Χωρίς αυτά θα πεινάσουμε. Παλαιότερα όταν ήμουν παιδάκι, μαζευόντουσαν στα καφενεία κι έδιναν υποσχέσεις στους μεγαλύτερους. Παλαιότερα βέβαια είχαμε και σύλλογο και κάναμε κάποια πράγματα».

Τη λύση όμως την έδωσε από μόνη της η Σεβαστή λέγοντας μια μεγάλη αλήθεια. «Αν δεν κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι για το νησί μας, που ζούμε πάνω σε αυτόν τον τόπο, από κανέναν άλλο να μη περιμένουμε τίποτα. Μόνο εμείς οι ίδιοι που αγαπάμε το νησί μπορούμε να τον βοηθήσουμε». Κι αυτό το ξέρει πολύ καλά η Σεβαστή γιατί οι μικρές κοινωνίες για να επιβιώσουν πρέπει να βοηθάει ο ένας τον άλλο.

Ο Σπύρος και η Σεβαστή έχουν σήμερα ένα αγοράκι εφτά μηνών. Στο νησί υπάρχουν αρκετοί νέοι άνθρωποι. Δεν είναι μόνοι τους. Σκοπός τους είναι να μείνουν για πάντα στο νησί. Τους αρέσει η ζωή στο μικρό βασίλειο της Τελένδου. «Μέχρι στιγμής δεν έχω φύγει από το νησί. Ο άνδρας μου είναι από τη Λάρισα. Μας αρέσει εδώ. Και του Σπύρου του αρέσει πάρα πολύ».

Γιατί τι είναι άλλωστε η ευτυχία… «Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο». –Ν.Καζατζάκης.